احتیاط آن است که قضا کند و یک مد کفاره عذر نیز بپردازد.
مسافرت در دهه آخر ماه رمضان جهت فرار از روزه کراهت ندارد.
حکم مسافر را دارد این موارد معمولاً اکراه است و منافی با نیت مسافرت از طرف زن ندارد و ما معتقدیم علم سبب نیت می‌شود و همین‌که شوهر بگوید تو را به اصفهان یا مشهد می‌برم همین علم کفایت از نیت می‌کند.
باید روزه بگیرد و روزه‌اش کفایت می‌کند و نظر اخیر ما در مورد نماز نیز احتیاط مستحب است (که جمع بخواند).
در فرض سؤال لازم است روزه بگیرد و ملاک در این‌گونه موارد این است که اگر همچنان عنوان کثیر السفر را داشته باشند نماز کامل و روزه صحیح است.
محل کار طولانی‌مدت در حکم وطن شما محسوب می‌شود و اگر قبل از اذان ظهر به حد ترخص محل کارتان برسید روزه شما صحیح است.
درصورتی‌که شوهر شما به‌صورت جدی چنین تقاضایی دارد و می‌توانید به این سفر بروید طبق خواسته او عمل کنید و روزه را بعداً قضا نمایید.
باید نیت روزه کند و در صورت انجام مسافرت بعد از عبور از حد ترخص روزه را باطل کند، گر مسئله را نمی‌دانسته و کاری که روزه را باطل می‌کند انجام نداده می‌تواند تا قبل از اذان ظهر نیت روزه کند، روزه او در این صورت صحیح است و قضا و کفاره ندارد.
تمام روزه‌ها را می‌تواند کامل بگیرد و روزه رمضان را هم باید بگیرد و تنها روزه مستحب است که به امید ثواب می‌توان گرفت.
در صورت شک اعتنا نکند و اگر یقین دارد چنانچه بیرون آوردن آن هرچند به‌وسیله دستمال موجب عسر و حرج نشود باید بیرون بیاورد، البته اگر خون مستهلک شود فروبردن آب دهان اشکال ندارد و اگر درمان کار شاقی نباشد بهتر است اقدام کند.
