بايد به نيابت پدر حج بجا آورد و اگر به‌قصد خودش حج بجا آورده گناه كرده، ولى حجش صحيح است، امّا بايد در سال‌های بعد خودش يا كس ديگر، به نيابت از پدرش حج بجا آورد.
الف: بايد براى پدر يا مادر كه از فيش آن‌ها استفاده مى‌كند حج بجا آورد؛ مگر این‌که با ورثه توافق كند كه براى پدر يا مادر حج ميقاتى خريدارى كند و براى خود حج واجب بجا آورد.ب: حج او صحيح و كفايت از حج واجب مى‌كند، ولى اوّلا گناه كرده و ثانیاً بايد تمام پول فيش را به قيمت روز برگرداند تا ورثه درباره حج پدر يا مادر اقدام كنند.
درصورتی‌که یقین به استطاعت او نداشته باشید انجام حج برای او واجب نیست ولی هرگاه اموالی دارد سزاوار است ورثه در حق او محبت نمایند و حجی برایش انجام دهند.
كسى كه حج بر او مستقرشده، يعنى سال اوّل با داشتن استطاعت از تمام جهات به حج نرفته، اگر بعداً به‌واسطه بيمارى، يا پيرى، قدرت رفتن را از دست بدهد، يا براى او بسيار مشقّت داشته باشد، واجب است نايب بگيرد، مشروط بر این‌که اميد خوب شدن و قدرت پيدا كردن در آينده را نداشته باشد.
احتياط واجب آن است كه در اولین فرصت اين كار را انجام دهد.
اگر شخصى از سال‌های قبل مستطيع بوده و فعلاً به خاطر كسالتى كه دارد، مسافرت با هواپيما، برايش ميسّر نيست و غير از هواپيما وسيله ديگرى برايش فراهم نمى‌شود، درصورتی‌که اميد بهبودى نداشته باشد بايد نايب بگيرد.
مى‌تواند نيابت كند، ولى اگر وظيفه او عدول به حج اِفراد شد، احتياط آن است كه منوب‌عنه به آن حج اكتفا نكند، مگر این‌که از عذرهايى باشد كه در حج احیاناً پيش مى‌آيد.
اگر اميد به بهبودى او نباشد، گرفتن نايب با اجازه ولی او مانعى ندارد.
در فرض مزبور نيابت از طرف پدر صحيح نيست، مگر این‌که با اطّلاع و موافقت او باشد و حج از طرف پدر واقع نمى‌شود و فرقی بين دو صورت فوق نيست.
