مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

صلح نیاز به ایجاب و قبول دارد. البته در عقد صلح صیغه خاصی معتبر نیست؛ بلکه هر لفظی که بیانگر معنای صلح باشد، کفایت می‌کند.‌

رقبی قراردادی است که بین دو نفر انجام می‌شود و که هرکدام متعهد می‌شوند مثلاً یکی ملکش را به دیگری می‌بخشد و می‌گوید اگر من زودتر فوت کردم ملک برای شما و اگر شما زودتر فوت کردی ملک به من برگردد.‌

از عقود لازم است که بدون دلیل هیچ‌یک از دو طرف حق به هم زدن آن را ندارند.‌

به این معنا است که مالک یک ملک، آن را در شرایط بخصوصی به دیگری صلح می‌کند؛ به این صورت که: اولاً مالک شرط می‌کند تا زمانی که زنده است، منافع ملک متعلق به خود او باشد و ثانیاً بعد از فوت مالک یا همان مصالح (کسی که ملک خود را به صلح می‌دهد)، متصالح (کسی که صلح به نفع او شده است) به‌طور شش‌دانگ مالک مال و منافع آن شود.‌

سکنی آن است که به شخصی اختیار دهند از مسکنی، فلان مدت استفاده کند‌

سازش طرفين ـ اينكه كسى مال يا حق خود را براى توافق و سازش به ديگرى واگذار كند. (عقدى است كه طى آن طرفين رضايت خود را بر تمليك مال، بخشيدن قرض يا اسقاط حق و ... اعلام مى‌كنند). انواع آن: صلح معوض، صلح غیر معوض و صلح تعلیقی.

درصورتی‌که مدت تعیین نشود باطل است

این‌گونه صلح با شرایط مذکور خالى از اشکال نیست.

ظاهر اين است كه اين واگذارى به‌صورت هبه، يا صلح بلاعوض- كه‏ آن‌هم مفهوم هبه را دارد- مى‏باشد، بنابراين چنانچه مورد هبه را تحويل داده، صحيح است و خيار فسخى كه براى خودش قرار داده، آن‌هم مشكلى ندارد، امّا اگر تحويل نداده باطل است.

اگر انسان با ديگرى در امرى كه مورد اختلاف است يا امكان دارد مورد اختلاف و نزاع واقع شود سازش كند كه مقدارى از مال يا منفعت يا حقّ خود را به ديگرى واگذار نمايد، يا از طلب يا حقّ خود بگذرد و اين واگذارى بدون عوض باشد «صلح غيرمعوّض» نام دارد و صحيح است.

پس از قبض و اقباض وجه‌المصالحه، فسخ آن جايز نيست، مگر با رضايت طرف مقابل.

قرارداد صلح را با رضايت طرفين مى‏توان فسخ كرد.