مصالحه اجبارى اعتبارى ندارد; ولى اگر ظاهراً مصالحه درست بوده و بعد بخواهد ادّعاى اجبار کند، پذیرفته نیست; مگر این‌که دلیل شرعى بر این امر اقامه کند.
سکنی آن است که به شخصی اختیار دهند از مسکنی، فلان مدت استفاده کند
رقبی قراردادی است که بین دو نفر انجام می‌شود و که هرکدام متعهد می‌شوند مثلاً یکی ملکش را به دیگری می‌بخشد و می‌گوید اگر من زودتر فوت کردم ملک برای شما و اگر شما زودتر فوت کردی ملک به من برگردد.
صلح را مىتوان با صيغه عربى يا فارسى يا هر زبان ديگرى خواند.
صلح کردن دو چيز از يك جنس با یکدیگر به‌گونه‌ای كه وزن آن‌ها معلوم نیست و احتمال کم‌وزیاد بودن است اشكال دارد.
اگر انسان با ديگرى در امرى كه مورد اختلاف است يا امكان دارد مورد اختلاف و نزاع واقع شود سازش كند كه مقدارى از مال يا منفعت يا حقّ خود را به ديگرى واگذار نمايد، يا از طلب يا حقّ خود بگذرد و اين واگذارى بدون عوض باشد «صلح غيرمعوّض» نام دارد و صحيح است.
به این معنا است که مالک یک ملک، آن را در شرایط بخصوصی به دیگری صلح می‌کند؛ به این صورت که: اولاً مالک شرط می‌کند تا زمانی که زنده است، منافع ملک متعلق به خود او باشد و ثانیاً بعد از فوت مالک یا همان مصالح (کسی که ملک خود را به صلح می‌دهد)، متصالح (کسی که صلح به نفع او شده است) به‌طور شش‌دانگ مالک مال و منافع آن شود.
سازش طرفين ـ اينكه كسى مال يا حق خود را براى توافق و سازش به ديگرى واگذار كند. (عقدى است كه طى آن طرفين رضايت خود را بر تمليك مال، بخشيدن قرض يا اسقاط حق و ... اعلام مى‌كنند). انواع آن: صلح معوض، صلح غیر معوض و صلح تعلیقی.
کسى که چیزى را به دیگرى صلح می‌کند باید بالغ و عاقل باشد و کسى او را مجبور نکرده و در قصد صلح جدی باشد; سفیه نباشد، (اموال خود را بیهوده مصرف نکند) و نیز حاکم شرع او را از تصرّف در اموالش جلوگیرى نکرده باشد.
هرگاه شخصى که اموال به او مصالحه شده به شرایط مقرّر عمل نکند، مصالحه کننده می‌تواند مصالحه را فسخ کند؛ و درصورتی‌که صلح کننده از دنیا برود و آن شخص از پرداختن مخارج لازم طبق قرارداد خوددارى کند، ورثه می‌توانند مصالحه را فسخ کنند.
اگر اين صلح را به‌عنوان بعد از مرگ سفارش كرده، وصیت محسوب مىشود و فقط در یک‌سوّم اموالش موثّر است؛ و اگر صلح قطعى در حال حيات كرده و تحويل داده، كسى در آن حقّى ندارد؛ زيرا انسان تا زنده است حقّ تصميمگيرى در اموال خود را دارد.
