مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

هر اقدام عملى كه به‌وضوح نشان دهد طرفين مى‏خواهند به‌وسیله آن صلح و سازش كنند كافى است.

اگر اين صلح‏ را به‌عنوان بعد از مرگ سفارش كرده، وصیت محسوب مى‏شود و فقط در یک‌سوّم اموالش موثّر است؛ و اگر صلح‏ قطعى در حال حيات كرده و تحويل داده، كسى در آن حقّى ندارد؛ زيرا انسان تا زنده است حقّ تصميم‏گيرى در اموال خود را دارد.

صلح را مى‏توان با صيغه عربى يا فارسى يا هر زبان ديگرى خواند.

درصورتی‌که مدت تعیین نشود باطل است

اگر دائم باشد مانعی ندارد.

این‌گونه صلح با شرایط مذکور خالى از اشکال نیست.

صلح صحيح نيست و بدهكار نسبت به مقدار اضافى مديون است، مگر اين‏كه چنان چه طلبکار مقدار طلب خود را هم مى‏دانست باز به اين صلح راضى می‌بود.

اگر كسى بخواهد طلب خود را در برابر چيزى يا بدون عوض، به ديگرى (غیر از بدهکار) صلح كند، در صورتی صحيح است كه بدهکار قبول نمايد.

اگر منافع آن را در حال حیات به او صلح کرده و شرط نموده که بعد از وفات او، در میان ورثه تقسیم شود، حق نداشته است عین آن را به کسى بدهد.

اگر در مجلس مصالحه بعد از تمام شدن صلح يكى از دو طرف پشيمان شود حقِّ فسخ ندارد مگر این‌که در ضمن قرارداد صلح شرط فسخ کنند.

در مصالحه حيوان حقِّ فسخ در سه روز اوّل ثابت نيست مگر این‌که در ضمن قرارداد صلح شرط فسخ کنند و یا فسخ با رضایت طرفین باشد.

اگر جنسى را نقداً مصالحه كند چنانچه در پرداختن عوض تأخير نمايد در همان روز اوّل حقّ فسخ براى طرف ديگر ثابت است و احتياج به گذشتن سه روز ندارد مگر این‌که در ضمن قرارداد صلح شرط فسخ کنند و یا فسخ با رضایت طرفین باشد.