درصورتی‌که امكان غسل كردن نبوده همان تيمّم كافى بوده است ولى به‌محض فراهم شدن مقدمات غسل، بايد غسل كنيد.
درصورتی‌که براى شما امكان داشته وضو بگيريد، هرچند كه به منزل برويد و مثلاً براى روز بعد اعمال را انجام دهيد، تيمّم صحيح نبوده است. وظيفه شما اين است كه طواف و نماز طواف را اعاده كنيد و اگر خودتان نمى‌توانيد، بايد نايب بگيريد.
اگر محرم كه دسترسى به آب ندارد تيمّم بدل از غسل كرد و سپس يكى از مبطلات وضو را انجام داد، لازم نيست تيمّم بدل از غسل را تكرار كند؛ بلكه تيمّم بدل از وضو مى‌كند و تا زمانى كه يكى از موجبات غسل حاصل نشده و عذرش باقى است، همان تيمّم بدل از غسل اوّل كافى است و می‌تواند طواف و نماز آن را با همان تیمم بدل از غسل بجا آورد.
هرگاه محرم دسترسى به آب پيدا نكند، يا از استعمال آب معذور باشد و نتواند صبر كند تا عذرش برطرف شود، واجب است به‌جا آن تيمّم كند؛ خواه تيمّم بدل از غسل باشد، يا بدل از وضو؛ سپس طواف را بجا آورد و نايب گرفتن لازم نيست.
طواف دوّم و اعمال پس‌ازآن صحيح است؛ هرچند مى‌توانست طواف اوّل را پس از وضو تكميل و به آن قناعت نمايد.
احتیاط آن است که طواف‌ها و نماز طواف‌ها را به ترتیب انجام دهد و انجام سعی لازم نیست.
هرگاه از روى سهو، يا غفلت، يا جهل، طواف واجب را بدون وضو انجام دهد باطل است و بايد آن را اعاده نمايد. همچنين اگر با حال جنابت، يا حيض، يا نفاس يا استحاضه بدون انجام وظائف آن، انجام دهد.
در طواف مستحب "طهارت از حدث " شرط نيست؛ هرچند افضل آن است كه طهارت داشته باشد. بنابراين اگر جنب يا حائض، يا نفساء بوده و فراموش كرده و با همان حال طواف نموده، طواف مستحب او صحيح است، امّا در صورت علم و آگاهی، چون بودن جنب در مسجدالحرام حرام است، طواف او صحيح نمى‌باشد، ولى طواف مستحب بدون وضو اشكالى ندارد.
«طهارت از حدث» در طوافِ واجب شرط است، چه طواف عمره باشد، يا طواف حج، يا طواف نساء. حتّى در عمره و حج مستحب ـ كه پس از احرام بستن واجب است آن را تمام كند ـ طهارت از حدث شرط است.
موجب بطلان طواف نمی‌شود.
اگر در انجام طواف، يا ساير اعمال عمره و حج، كه عبادت است، ريا كند (يعنى براى نشان دادن و به رخ ديگران كشيدن و عمل خود را خوب جلوه دادن، عبادت را بجا آورد) آن عمل باطل است و علاوه بر بطلان عمل، مرتكب معصيت و گناه بزرگى نيز شده است.
لازم نيست محرم نيّت را به زبان آورد، يا حتّى از قلب خود بگذراند؛ بلكه همين مقدار توجّه داشته باشد كه تصميم دارد طواف انجام دهد و اين توجّه تا پايان طواف وجود داشته باشد كافى است. به‌عبارت‌دیگر، نيّت در عبادات مانند نيّت در كارهاى روزمره است؛ همان‌طور كه (مثلاً) با قصد آب مى‌خورد و راه مى‌رود، اگر به همان شكل عبادت را بجا آورد نيّت انجام‌شده است؛ تنها قصد قربت در عبادات لازم است.
