در شرایط عادى چنین حقّى ندارد; مگر این که اجراى قصاص سبب مفسده مهمّى شود و مسئول پرداخت دیه جانى می باشد.
با توجّه به نزدیکی زخم ها و اتّصال عرفى آن، یک حارصه محسوب مى شود.
در صورتی که جنایات متعدد باشد مثل اینکه چند انگشت او را قطع کند مانعی ندارد.
در این گونه موارد به هیچ وجه، حکم قرعه جارى نمى شود، و باید دیه در میان دو یا چند نفر به طور مساوى تقسیم شود.
غالباً اخذ دیه به مصلحت صغار است; ولى موارد نادرى پیدا مى شود که ممکن است مصلحت صغار در عفو، یا قصاص باشد. و فرقی در این مطلب بین ولىّ با قیّم نیست و هر دو باید مصلحت صغیر را در نظر بگیرند.
الف: هر شکستگی یک دیه مستقل دارد مگر اینکه چنان به هم نزدیک باشد که یکی به‌حساب آید.ب: تفاوتی نمیکند.ج: برای [جدا] شدن قسمتی از استخوان باید ارش بپردازد.
قصاص در قتل عمد و دیه در غیر عمد.
در قتل عمد بدون جلب رضایت قاتل نمی توان او را مجبور به دیه کرد هرچند اولیاء مقتول راضی به دیه شوند.
در چنين صورتى احتياط پرداخت ديه است. و بايد در راه خيرات براى آن ميّت صرف شود، و حربى ديه ندارد.
هرگاه بعضى قصاص کنند (مثلا اولیاى دم یکى از مقتولین فاضل دیه را بپردازد و قصاص کند) دیه بقیّه از اموال قاتل پرداخته مى شود.
توبه کافی نیست و باید رضایت صاحبان خون را بدست آورد. هرچند از طریق پرداخت دیه باشد.
