مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

«نذر» آن است كه كار خيرى را براى خدا بر عهده خود قراردهد، يا ترك كارى كه نكردن آن بهتر است.

با توجه به آیات قرآن و روایات درباره نذر و مخصوصا روایاتی که مرحوم صاحب وسایل در جلد 16 «وسایل» در باب 6 از ابواب (کتاب النذر) بیان کرده، نذرهای مقطعی و محدود مانعی ندارد ولی نذرهای سنگین و طولانی مکروه است چرا که مشکلات مهمی در زندگی ایجاد می کند.

نذر جزء ایقاعات است و حتی در صورتی که فرد نذر دیگری را درباره خودش قبول کند باز هم الزام آور نیست.

نذر دو قسم است: نذرى كه به صورت «مشروط» انجام مى‏شود، مثلًا مى‏گويد: چنانچه مريض من خوب شود انجام فلان كار براى خدا بر عهده من است (اين را «نذر شكر» گويند) يا اگر مرتكب فلان كار بد شوم فلان كار خير را براى خدا انجام خواهم داد (و آن را «نذر زجر» گويند)، دوم نذر مطلق است و آن اين‏كه بدون هيچ قيد و شرطى بگويد: «من براى خدا نذر مى‏كنم كه نماز شب بخوانم» و همه اينها صحيح است.

خالى از اشکال نیست.

اگر نذر كند تا وقت معيّنى عملى را ترك نمايد بعد از گذشتن آن وقت مى‏تواند آن كار را به جا آورد و اگر پيش از گذشتن وقت از روى فراموشى يا اجبار انجام دهد چيزى بر او نيست، ولى لازم است تا آخر وقت نذر، آن عمل را به جا نياورد و اگر بدون عذر آن را به جا آورد بايد كفّاره بدهد.

نذر براى خدا جهت این بزرگواران جایز و مشروع است.

اشکالی ندارد.

اگر مثلا نذر كند كه سفره حضرت ابوالفضل علیه السلام بيندازد و منظورش اين باشد كه در اين سفره، موادّ غذايى خاصّى باشد و يا اعمال خاصّى انجام دهد؛ چنين نذرى اعتبار شرعى ندارد و عمل به آن واجب نيست.

چون در گذشته روشنايى اماكن وامامزادگان با شمع بوده و اكنون اين مطلب از بين رفته، نذر شمع رجحانى ندارد.

اگر از ابتدا نذر کرده که هر سال مقداري را اضافه کند، مقدار اضافه جزء نذر است. و الاّ تنها همان مقدار اوّل جزء نذر محسوب مي شود.

عمل به این نذر لزومی ندارد.