مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

«نذر» آن است كه كار خيرى را براى خدا بر عهده خود قراردهد، يا ترك كارى كه نكردن آن بهتر است.

نذر دو قسم است: نذرى كه به صورت «مشروط» انجام مى‏شود، مثلًا مى‏گويد: چنانچه مريض من خوب شود انجام فلان كار براى خدا بر عهده من است (اين را «نذر شكر» گويند) يا اگر مرتكب فلان كار بد شوم فلان كار خير را براى خدا انجام خواهم داد (و آن را «نذر زجر» گويند)، دوم نذر مطلق است و آن اين‏كه بدون هيچ قيد و شرطى بگويد: «من براى خدا نذر مى‏كنم كه نماز شب بخوانم» و همه اينها صحيح است.

اگر زن در جايى كه احتياج به اجازه شوهر دارد با اجازه او نذر كند، شوهرش بنابراحتياط واجب نمى‏تواند نذر او را به هم بزند يا او را از عمل كردن به نذر جلوگيرى نمايد.

مصارف مذکور اشکالى ندارد ولى مردم باید توجّه داشته باشند که این نذورات را به عنوان ابراز ارادت به پیشگاه مولا امیرمؤمنان على(علیه السلام) بدهند و این که آن مکان منسوب به اوست، نه این که آن محل قطعاً قدمگاه آن حضرت است و اگر این گونه کارها سبب شود محلّ مشکوکى در نظر مردم اعتبار پیدا کند مشکل است.

بهتر است بجای آن جلسات پرشکوه برقرار کنند و وجوه نذر را در آنجا هزینه کنند.

عمل به این نذر لزومی ندارد.

چون در گذشته روشنايى اماكن وامامزادگان با شمع بوده و اكنون اين مطلب از بين رفته، نذر شمع رجحانى ندارد.

اگر مثلا نذر كند كه سفره حضرت ابوالفضل علیه السلام بيندازد و منظورش اين باشد كه در اين سفره، موادّ غذايى خاصّى باشد و يا اعمال خاصّى انجام دهد؛ چنين نذرى اعتبار شرعى ندارد و عمل به آن واجب نيست.

اگر نذر كند تا وقت معيّنى عملى را ترك نمايد بعد از گذشتن آن وقت مى‏تواند آن كار را به جا آورد و اگر پيش از گذشتن وقت از روى فراموشى يا اجبار انجام دهد چيزى بر او نيست، ولى لازم است تا آخر وقت نذر، آن عمل را به جا نياورد و اگر بدون عذر آن را به جا آورد بايد كفّاره بدهد.

خالى از اشکال نیست.

نذر مزبور صحیح نیست، دختر و خانواده او تکلیفی از این جهت ندارند.‌

نذر در فرض مذکور منعقد نمی شود.‌