نذر دو قسم است: نذرى كه به صورت «مشروط» انجام مىشود، مثلًا مىگويد: چنانچه مريض من خوب شود انجام فلان كار براى خدا بر عهده من است (اين را «نذر شكر» گويند) يا اگر مرتكب فلان كار بد شوم فلان كار خير را براى خدا انجام خواهم داد (و آن را «نذر زجر» گويند)، دوم نذر مطلق است و آن اينكه بدون هيچ قيد و شرطى بگويد: «من براى خدا نذر مىكنم كه نماز شب بخوانم» و همه اينها صحيح است.
عزاداري سیدالشهدا (ع) از افضل قربات است ولي بايد از انجام اعمالي كه موجب ضرر به بدن يا وهن مذهب می‌شود اجتناب كنيد؛ و چنين نذري لازم الوفا نيست.
بنابر احتیاط واجب باید روزه آن روز را قضا کند
این نذر صحیح نیست چون در نذر، رجحان عمل شرط است و این عمل با توجّه به اینکه بهانه‌ای به دست دشمنان اسلام براى زیر سؤال بردن کل مسائل سوگوارى خامس آل عبا (علیه‌السلام) که از افضل قربات است می‌دهد، خالى از اشکال نیست؛ و برفرض رجحان این عمل، نذر درباره دیگرى کردن صحیح نیست.
در فرض سؤال اشکالی ندارد.
بستگی به نوع نذر دارد اگر مثلا نذر نماز شب باشد باید ادامه دهد ولی اگر نذر صدقه دادن قسمتی از حقوق بعد از فارغ التحصلی بوده عمل به آن لازم نیست.
در فرض سؤال با طلاق نیازی به ادامه نذر نیست.
آن یک روز را به نیت روزه نذر بگیرد و یک روز در آخر به نیت روزه کفاره اضافه کند.
با فوت نذر کننده، عمل به نذر وى واجب نیست و فقط درصورتی‌که عین را نذر کرده و حاجت گرفته است باید ادا نمایند.
