احتیاط آن است که به روزه هایی که گرفته قناعت نکند و بعداً هرکدام از روزه نذر و قضا را با قصد معین انجام دهد.
اگر از ابتدا نذر کرده که هر سال مقداري را اضافه کند، مقدار اضافه جزء نذر است و الاّ تنها همان مقدار اوّل جزء نذر محسوب مي شود.
اگر زن در جايى كه احتياج به اجازه شوهر دارد با اجازه او نذر كند، شوهرش بنابراحتياط واجب نمىتواند نذر او را به هم بزند يا او را از عمل كردن به نذر جلوگيرى نمايد.
تمام موارد نذر یا عهد شرعی محسوب شده و باید طبق آن عمل شود.
آن مقدار که یقین دارد، واجب است و اضافه بر آن واجب نیست.
اگر مثلا نذر كند كه سفره حضرت ابوالفضل علیه السلام بيندازد و منظورش اين باشد كه در اين سفره، موادّ غذايى خاصّى باشد و يا اعمال خاصّى انجام دهد؛ چنين نذرى اعتبار شرعى ندارد و عمل به آن واجب نيست.
خالى از اشکال نیست.
پدر و مادر حق ندارند درباره دختر یا پسر خود نذر کنند، یا محدودیتّى از این نظر قائل شوند؛ حتّى اگر خود دختر یا پسر هم نذر کنند و سبب بروز مشکلاتى شوند (مانند بالا رفتن سنّ و خطر افتادن در گناه)، نذرشان اعتبارى ندارد.
اگر هزینه ملزومات همان سفر کرده عمل به نذر انجام شده است اما اگر در هزینه های غیر ضروری مصرف شده باید مبلغ را برگرداند.
با توجه به اینکه بعد از استطاعت توانایی عمل به نذر را ندارد عمل به نذر ساقط است.
لازم نیست روزه ایام عادت را قضا کند و مساله 2289 در مورد این سوال نیست.
اگر نذر كند تا وقت معيّنى عملى را ترك نمايد بعد از گذشتن آن وقت مىتواند آن كار را به جا آورد و اگر پيش از گذشتن وقت از روى فراموشى يا اجبار انجام دهد چيزى بر او نيست، ولى لازم است تا آخر وقت نذر، آن عمل را به جا نياورد و اگر بدون عذر آن را به جا آورد بايد كفّاره بدهد.
