زن بدون دلیل نمی‌تواند نشوز اختیار کند، همچنین اطرافیان او بدون دلیل حق ندارند در این مسئله دخالت کنند و اگر این کار را انجام دهند گناهکارند.
اگر ابتدا عقد موقت سپس عقد دائم خوانده شده عقد دائم باطل است و در این نوع موارد به گونه ای که مفسده نداشته باشد موضوع را بیان کنند.
از بزرگ‌ترهای فامیل برای راضی کردن او کمک بگیرند، ولی درصورتی‌که براثر نداشتن فرزند، زوجه به عسر و حرج بيافتد (ناراحتى روحى و اجتماعى پيدا كند و يا اصل ازدواج متزلزل شود و امثال آن) زوج بايد موافقت كند.
هرگاه شرایط مذکور در ضمن عقد، نه به‌عنوان مهریّه، مطرح‌شده باشد، زوجه حق ندارد رفتن خود را به خانه شوهر منوط به آن کند، هرچند حقّ مطالبه و الزام به آن را دارد.
از هر چهار شب واجب است یک‌شب را نزد هر یک از آن‌ها باشد و دو شب دیگر را مختار است، هرچند بهتر آن است که رعایت مساوات در همخوابی بین دو زوجه را بنماید.
اگر عقد و نزدیکی به تشخیص ولی به مصلحت آن پسر باشد مانعی ندارد ولی اگر عقد به قصد محرمیت خوانده شده باشد نزدیکی در آن جایز نیست.
درصورتی‌که در آن زمان به مصلحت وی نبوده و پس از بلوغ و رشد هرگز رضایت نداده باطل است و نیازی به طلاق ندارد؛ و معمولاً در زمان ما عقد کردن صغیره به نفع آن‌ها نیست.
اگر صیغه محرمیت با اذن پدر دختر جاری‌شده است چنانچه در ضمن عقد شرط خاصی شده باید مطابق آن عمل نموده و اگر شرط خاصی نشده بر اساس عرف محل، عمل نمایند و اگر صیغه محرمیت با اذن پدر دختر جاری نشده تنها در حدّ صحبت کردن در مورد ازدواج مجازید؛ آن‌هم با هماهنگی خانواده.
درصورتی‌که قصد جدی برای ازدواج نداشته باشد باطل است.
چنانچه موارد بالا ثابت شود، زن ناشزه است.
اجازه زوجه شرط نيست، البته مناسب است زن و شوهر به‌گونه‌ای عمل نمایند که موجب اختلاف نشود.
رعایت مصلحت و مفسده مربوط به دختر است یعنى مصالح دختر باید در نظر گرفته شود ارتباطى به پدر و مادر ندارد و ملاحظات فامیلى و جبران خسارت‌ها، نمی‌تواند مجوز باشد که صغیر مال المصالحه شود و امّا در مورد کبیر شرعى واضح است که بدون رضاى او عقد صحیح نیست.
