مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در محیط‌هایی که عرف و عادت بر آن است که زن به‌قصد تبرّع این کارها را انجام می‌دهد، ادّعاى زن برخلاف آن مسموع نیست، مگر این‌که ثابت کند به شوهرش اعلام کرده قصد تبرّع ندارد و شوهرش نیز پذیرفته باشد.

تا زمانى که طبق عرف عروسى نکرده، حقّ امتناع دارد.

ادعای او پذیرفته نیست مگر اینکه یقین به حرف او پیدا کند.‌

در صورتی که ضرورت مهمی وجود دارد کنار همسر بماند.‌

درصورتی‌که به هر دلیل راضی شده‌اید و دخول حاصل‌شده، عقد سابق صحیح بوده و اگر بخشش مهریه مشروط بوده، در صورتی صحیح است که به‌شرط عمل شود.

در فرض سؤال باید از طریق شهادت شهود، این مطلب را ثابت کنند و شهادت پدر براى دختر، چنانچه ظاهر الصّلاح باشد، مانعى ندارد و چنانچه همسایگان نیز تأیید کنند که آن‌ها سال‌ها ظاهراً به‌صورت زن و شوهر زندگى کرده‌اند، آن‌هم می‌تواند از قرائنى باشد که به علم قاضى کمک می‌کند.

ظاهر این است درصورتی‌که مهریه‌ی زن نقد بوده و مرد توانایی پرداخت مهریه را به‌صورت یکجا یا اقساطی دارد و پرداخت نمی‌کند، زن می‌تواند بدون گرفتن مهر مؤجّل خود را مطلقاً تسلیم شوهر نکند و در این مدّت بر زوج واجب است نفقه او را بدهد و الا نفقه واجب نیست.

در فرض سؤال زوجیت باقی است و احکام زوجیت ادامه دارد و بدون طلاق نمی‌تواند جدا شد، در آن مدت مرگ واقعی حاصل نشده است.

در صورت ثابت بودن زوجیت ممانعت از ملاقات دلیل روشنی ندارد.‌

در فرض سؤال اشکالی ندارد.

منظور از عدالت آن است که بر طبق شئون آن‌ها هرکدام متناسب حالش رفتار کند و عدالت همیشه به معناى مساوات نیست و در مورد حقّ القسم آن است که براى هرکدام یکی از چهار شب را قرار دهد.

اولاً زن حق دارد قبل از تمکین، مطالبه مهر کند، حتّى اگر شوهر قدرت پرداخت مهریه را نداشته باشد.ثانیاً اگر شوهر مهر ندارد باید نفقه را بدهد.ثالثاً: اگر این امر مدّت‌ها ادامه ‌یابد و باعث ضرر و زیان زوجه یا عسر و حرج شدید او شود حاکم شرع مرد را وادار به طلاق می‌کند و اگر طلاق نداد حاکم شرع طلاق می‌دهد و نصف مهر بر ذمّه زوج می‌ماند تا وقتی‌که قدرت پرداخت پیدا کند.