دو حالت دارد، درصورتی‌که از اوّل ندانند که صیغه مثلاً یک ماه بوده یا دو ماه باید بگویند یک ماه بوده و اگر بدانند مدّت آن مثلاً یک ماه بوده و نمی‌دانند یک ماه تمام‌شده یا نه می‌توانند استصحاب کنند و بگویند تمام نشده است.
مادام كه يقين به مميّز بودن او نداشته باشد احكام غير تمييز بر او جارى مى‌شود.
مى‌تواند قصد ما فى الذمّه كند (قصد مى‌كند كه آنچه را بر ذمّه اوست انجام دهد) و مى‌تواند قصد حج واجب احتياطى نمايد.
درصورتی‌که یقین به استطاعت او نداشته باشید انجام حج برای او واجب نیست ولی هرگاه اموالی دارد سزاوار است ورثه در حق او محبت نمایند و حجی برایش انجام دهند.
در نيّت، گذراندن از ذهن لازم نيست. اگر انگيزه او از آمدن به مکه و احرام نيابت بوده، عمل را به‌عنوان نيابت انجام مى‌دهد، ولى اگر از اوّل مردّد بوده به چه قصدى حج بجا آورد، مى‌تواند به نيّت اجمالى (يعنى همان نيّت موقع احرام) عمل خود را به اتمام برساند، ولى براى نيابت كفايت نمى‌كند.
نيّت مى‌كند حجی را كه براى آن اجیرشده‌ام بجا مى‌آورم.
با فرض شك در تعلّق خمس، پرداختن خمس آن لازم نيست، هرچند احتياط در آن مطلوب است.
اگر پس از گفتن لبّيك واجب در ميقات، شك كند كه نيّت حج تمتّع كرده، يا نيّت عمره تمتّع، بنا مى‌گذارد كه نيّت عمره تمتّع كرده و عمره‌اش صحيح است. ولى احتياط مستحب آن است كه دوباره لبّيك بگويد.
اگر بعد از گفتن لبّيك در روز هشتم ذی‌الحجه، كه بايد براى حج تمتّع تلبيه بگويد، فراموش كند كه براى حج لبيك گفته، يا براى عمره، بنا مى‌گذارد كه براى حج تمتّع گفته و حج او صحيح است، ولى احتياط مستحب آن است كه دوباره لبّيك بگويد.
رسيدن به ميقات بايد به‌طور يقين، يا اطمينان، يا شهرت در ميان اهل محل، يا حداقل شهادت يك نفر عادل ثابت شود و در صورت شك، احرام بستن جايز نيست؛ مگر از طريق نذر كردن.
هرگاه شك كند كه «لبّيك» گفته يا نه، چيزى بر او حرام نمى‌شود.
