نمازها و روزه‌های مذكور قضا ندارد؛ و بر پسرش نيز نسبت به آن زمان چيزى نيست.
فرد می‌تواند روزه مستحب را نذر کند، مشروط بر این‌که بعد از روزه‌هاي قضا، بتواند آن را بجا آورد. به اين معنا که اگر مثلاً ده روز، روزه قضا دارد و تا ماه رمضان آينده بيشتر از ده روز باقی‌مانده، می‌تواند نذر روزه کند ولي اگر فقط ده روز باقی‌مانده، با توجه به این‌که در اين حالت بايد روزه قضا را بگيرد، نذر روزه مستحبي اشکال دارد.
هرگاه بيمارى انسان چند سال طول كشد و بعداً خوب شود اگر تا رمضان آينده به مقدار قضا وقت باقى است بايد فقط قضاى رمضان آخر را بگيرد و براى هرروز از سال‌های پيش يك مد طعام بدهد.
ج 1: قضا ساقط است و برای هرروز فقیری را اطعام می‌کند.ج 2: بنا بر احتیاط قضای آن روز را بجا می‌آورد و برای هرروز فقیری را اطعام می‌کند.ج 3 الی 5: قضای آن روز را بجا می‌آورد و برای هرروز فقیری را اطعام می‌کند.ج 6) قضای آن روز را بجا می‌آورد و برای هرروز دو فقیر را اطعام می‌کند.
در فرض سؤال نمی‌تواند روزه مستحبي بگيرد.
این عزیزان باید برنامه‌ها را طورى تنظیم کنند که نماز صبح آنها به خطر نیفتد.
اگر از چند ماه رمضان روزه قضا بر ذمّه دارد قضاى هرکدام را اوّل بگيرد مانعى ندارد، ولى اگر وقت براى قضاى رمضان آخر تنگ‌شده باشد بايد بنا بر احتياط واجب اوّل قضاى رمضان آخر را بگيرد.
در فرض مسئله نماز از او ساقط است و قضاى آن بر عهده فرزند او نيست. امّا اگر عقل و شعور كافى دارد، ولى گرفتار فراموشى می‌شود احتياط واجب آن است كه فرزند بزرگ‌تر بعد از فوت او نمازهايش را قضا كند.
روزه‌هايى كه به خاطر مسافرت يا بيمارى و مانند آن ترك شده، بايد قضا كند.
هرگاه روزه ماه رمضان را عمداً یا به‌واسطه عذرى نگيرد و تا رمضان آينده عمداً قضاى آن را بجا نياورد درحالی‌که عذرش برطرف شده، بايد بعداً روزه را قضا كند و براى هرروز يك مد طعام كفّاره بدهد، همچنين اگر در قضاى روزه كوتاهى كند تا وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پيدا كند، بايد بعداً هم قضا به‌جا آورد و هم كفّاره دهد، امّا اگر كوتاهى نكرده و اتفاقاً در تنگى وقت عذرى پیداشده فقط قضا لازم است.
كسى كه به‌واسطه بيمارى يا حيض و نفاس روزه ماه رمضان را نگيرد و پيش از پايان ماه رمضان از دنيا برود لازم نيست روزه‌هايى را كه نگرفته براى او قضا نمايند.
