مقدار فاصله مجاز بین طواف و نماز آن
آيا فاصله انداختن بين طواف و نماز آن، به مقدار زمان دو ركعت نماز اشكال دارد و اصولاً چه مقدار فاصله ضرر دارد؟
اشكالی ندارد و ميزان مبادرت عرفيّه است.
اشكالی ندارد و ميزان مبادرت عرفيّه است.
هرگاه انسان در شهر و آبادى باشد و آب پيدا نكند بايد آنقدر جستجو نمايد تا از پيدا كردن آب مأيوس شود، امّا اگر در بيابان است چنانچه كوهستانى و يا زمين پست و بلند است يا به واسطه درخت و مانند آن عبور از آن مشكل مىباشد بايد در هر يك از چهار طرف به اندازه پرتاب يك تير كه در قديم با كمان پرتاب مىكردند به جستجوى آب رود و اگر زمين هموار و بى مانع است بايد در هر طرف به اندازه مسافت دو تير جستجو كند، ولى هر طرفى كه يقين دارد آب نيست جستجو لازم ندارد و هرگاه بعضى از چهار طرف هموار و بعضى پست و بلند است بايد در هر طرف طبق دستور خودش عمل نمايد.
حدوداً 5.5 کیلومتر است.
در مورد رد مظالم جایز نیست مازاد بر موونه سال بگیرد و هرگاه اضافه از نیاز بگیرد باید مقدار اضافه را به فقیر دیگری بدهد.
زكات گندم و جو و خرما و كشمش وقتى واجب است كه به حدنصاب برسد و نصاب آنها «288 من تبريز، 45 مثقال كمتر» است كه حدود «847 كيلوگرم» برآورد شده (كمى كمتر از سه خروار).
برای اینکه مقدار زکات غلات مشخص شود باید نوع آبیاری محصولات را ملاحظه نمود، بنابراین: الف: مقدار زكات گندم و جو و خرما و انگور درصورتیکه از آب باران، يا قنات و نهر و سد و يا رطوبت زمين مشروب شود، یکدهم است. ب: مقدار زكات گندم و جو و خرما و انگور درصورتیکه با آب چاههای عميق و نيمه عميق و کمعمق، يا بهوسیله دلو و دست و حيوان از چاه يا رودخانه آب بكشد و آن را آبیاری سازد زكات آنیک بيستم است. ج: اگر زراعتى با هر دو نوع مذکور آبيارى شود درحالیکه زمین نیازی به آبیاری نوع دیگر نداشته یا اینکه آبیاری نوع دیگر بهقدری كم باشد كه بهحساب نيايد یا اصلاً اين كار تأثیری در محصول نداشته باشد بايد مطابق آنكه غالباً آبیاری شده زكات بدهد، ولى اگر از هر دو به مقدار قابلتوجهی آبیاری شده است، مثلاً نصف يا ثلث مدّت با آب باران و بقيّه با آب چاه مشروب شده، بايد زكات آن را نيمى بهحساب یکدهم و نيمى بهحساب یکبیستم بدهد.
اگر كسى از روى اختيار به نذر خود عمل نكند گناه كرده و بايد كفّاره بدهد و كفّاره نذر عبارت است از اطعام شصت فقير، يا دو ماه پى در پى روزه گرفتن (یعنی سی و یک روز آن را پشت سر هم بجا آورد)، يا يك بنده آزاد كردن؛ و در زمان ما كه بنده آزاد كردن موضوع ندارد در ميان دو چيز ديگر مخيّر است.