اگر اميد دارد كه عذرش مرتفع گردد، احتياط مستحب آن است كه تا آخرين فرصت صبر كند؛ اگر عذر برطرف نشد تيمّم كند؛ ولى اگر يقين دارد برطرف مى‌شود بايد صبر كند.
نيابت لازم نيست و طواف به شكل مزبور صحيح است و طواف از طبقه بالا به هنگام ضرورت مانعى ندارد. همچنين طواف در زير سقف‌ها و رواق‌ها مانعى ندارد.
نائب شدن در طواف قبل از انجام طواف خود مانعى ندارد.
لازم است بقيّه اعمال خود را، مانند قربانى و تقصير، در روز عيد انجام دهد.
كسانى كه به‌واسطه عذر نمى‌توانند در روز رمى كنند بايد در شب رمى كنند و اگر در شب هم از آن عاجز باشند، يا خوف خطر و ضررى باشد، بايد كسى را نايب كنند كه در روز بجاى آن‌ها رمى كند.
كسانى كه به خاطر عذرى (مانند پيرى، ترس از عادت ماهانه، بيمارى و مانند آن) طواف زيارت و نساء را قبل از وقوف به عرفات انجام داده‌اند، بوى خوش و همسر بر آن‌ها حلال نمى‌شود، بلكه تمام محرمات احرام بعد از حلق يا تقصير بر چنين افرادى حلال مى‌گردد.
اوّل بنا بر احتیاط واجب بايد محرم به احرام حج شود سپس آن اعمال را بجا آورد و تجديد تلبيه و اعاده سعى بعد از انجام آن اعمال لازم نيست.
اگر بيمار بعد از بازگشت از «منى» بهبودى يابد، يا زن پاك باشد و توانايى بر طواف و سعى پيدا كند، احتياط واجب آن است كه اعاده نمايد (هرچند قبل از رفتن به عرفات آن را انجام داده باشد).
مانعى ندارد و می‌تواند اعمال حج را مقدم کند.
هرگاه زنى كه طواف حج و طواف نساء را بجا نياورده، گرفتار عادت ماهانه شود و پيش از پاك شدن ناچار به ترك مکه باشد (مثل این‌که كاروان مهلت نمى‌دهد تا پاك شود) لازم است براى طواف حج و نماز آن نايب بگيرد، سپس خودش سعى را بجا آورد، سپس براى طواف نساء و نماز آن نايب بگيرد (همچنين كسان ديگرى كه به سبب بيمارى يا عذر ديگر قادر به انجام طواف و سعى نباشند بايد نايب بگيرند).
اشخاصى كه معذور از انداختن سنگ هستند، مانند بيماران، اطفال، معلولينى كه قادر بر رمى نيستند، افراد بی‌هوش، كسانى كه از شدّت ضعف توانايى بر رمى ندارند و مانند آن‌ها، بايد نايب بگيرند و اگر از نايب گرفتن هم عاجز باشند، مثل اطفال و افراد بی‌هوش، ولی آن‌ها يا شخص ديگرى، به نيابت از آن‌ها رمى جمرات مى‌كند و در سال بعد نايب مى‌گيرند.
اگر شخصى معذور از رمی باشد و اطرافيان او مأيوس از برطرف شدن عذرش باشند، بايد با اجازه او برايش نايب بگيرند و بدون اذن كافى نيست.
