همین مقدار که زن به مرد براى خواندن عقد وکالت دهد و مرد بگوید: «این زن را براى همیشه، یا براى فلان مدّت، به فلان مبلغ مهریّه به عقد خود درآوردم» و بعد بگوید: «از سوى خودم قبول کردم»، کافى است.
1- توافق طرفین کافى نیست.2- چنانچه احتمال دهیم ادّعاى آنها راست باشد، باید حمل بر صحّت کرد.3- در فرض بالا حد و تعزیر هر دو. ساقط می‌شود.4- احصان مرد تفاوتى ایجاد نمی‌کند.5- آنها می‌توانند باهم ازدواج کنند.6- تفاوتى نمی‌کند.
نمی‌تواند با او زندگى کند و ازدواجش باطل است.
آری، باید صیغه عقد تلفّظ شود.
باید فامیلی واقعی گفته شود یا اگر کسی به نام دیگری مشهور است آن نام ذکر شود و یا به صورتی اشاره شود که طرفین مشخص گردند.
هرگاه به مسائل شرعى ناآگاه بوده و تصوّر می‌کرده‌اند ازدواج نياز به صيغه عقد ندارد، فرزندان آنان نامشروع نيستند و ارتباطات زناشويى آنها تاکنون اشكال نداشته است. ولى ازاین‌پس بايد فوراً صيغه عقد را بخوانند و قبل از آن هیچ‌گونه تماس زن‌وشوهری باهم نداشته باشند و نكاح معاطاتى صحيح نیست.
درصورتی‌که بتوانند با ادله کافی ثابت کنند که از جریان باخبر نبوده و بعداً مطلع شده مانعی ندارد.
در فرض سؤال عقد باطل نيست ولي مرد بايد به‌شرط عمل کند.
در صورت رضايت زوجه همان مهرالمسمّى كفايت می‌کند و در صورت عدم رضايت بايد مهرالمثل على فرض دخول را بدهد.
مرد مسلمانى كه مسلمان‌زاده است اگر مرتد شود، يعنى منكر خدا يا پيغمبر صلى الله عليه و آله گردد، يا يكى از احكام مسلّم اسلام مانند واجب بودن نماز و روزه را انكار كند به‌طوری‌که انكار كردن آن معنايش انكار خدا يا پيغمبر صلى الله عليه و آله باشد، ازدواج او باطل می‌شود و همسرش بايد از او کناره‌گیری كند و عدّه وفات يعنى عدّه زنى كه شوهرش مرده است بگيرد و بعد می‌تواند ازدواج كند و اگر زن يائسه باشد، يا هنوز نزديكى نكرده باشند عده لازم نيست.
هرگاه مرد از اوّل قصدش اين باشد كه مهر زن را نپردازد عقد صحيح است و پرداختن مهر تعیین‌شده بر مواجب است.
