در فرض سؤال مى‌تواند تقصير را در هر جا انجام دهد؛ ولى احتياط واجب آن است كه طواف نساء و نماز آن را دوباره انجام دهد و اگر خودش نمى‌تواند برود، نايب بگيرد و فرقى بين صورت عمد و سهو و علم و جهل نيست.
آرى پول قربانى را در انجام، يا در محل خود كنار مى‌گذارند و حلق يا تقصير مى‌كنند و از احرام بيرون مى‌آيند. و براى اينكه ترتيب به هم نخورد همین‌که پول قربانى را كنار بگذارد ترتيب حاصل مىشود.
کافی است به کسی نیابت دهد که از سوی او طواف و نماز طواف را بجا آورد و ترک محرمات لازم نیست.
چنانچه پس از بازگشت به وطن متوجّه نقصان در طواف شود، احتياط آن است كه برگردد و اگر بعد از تمام کردن چهار دور بوده، طواف را کامل می‌کند و اگر قبل از چهار دور بوده چون در فرض سؤال موالات به‌هم‌خورده، از نو شروع می‌کند؛ اما اگر نتواند بازگردد، يا مشكل باشد، نايب بگيرد؛ و احتياط آن است كه يك گوسفند در مکه و اگر نتواند در شهر خود، قربانى نمايد.
كسانى كه نذر كرده‌اند از كشور خود احرام ببندند و ناچارند با هواپيما به مکه مُشرّف شوند، نذر آن‌ها باطل است؛ و باید در میقات از نو نیت احرام کنند.
خارج شدن از محل اقامت به بیش از حد ترخص، قصد اقامه ی ده روز را به هم می زند و باید در سفر اول نماز کامل خوانده شود، ولی در آن سفر تفریحی نمازش شکسته است.
كسى كه شغلش مسافرت است اگر ده روز يا بيشتر در محلی بماند، خواه وطن او باشد يا نه خواه از اوّل قصد ده روز داشته يا نه بايد در سفر اوّل نماز را شكسته بخواند و اگر شك كند كه ده روز مانده يا نه بايد نمازش را تمام بخواند.
این مورد از مصادیق اعراض قهرى است؛ و همچنین نسبت به اولادشان تا زمانى که با آن ها زندگى مى کنند.
اعراض آن است كه مثلاً زندگى اش را از «يزد» به «قم» آورده و گاهى در حدود 5 روز يا 10 روز و امثال آن، رفت و آمد دارد يا مثلاً سالى يك ماه در شهرش مى ماند ولى زمانى كه از او مى پرسند قصد دارى در اين مكان زندگى مستمر داشته باشى مى گويد: «نه قصد زندگى ندارم» ولى قطع رابطه هم نمى كند، اين اعراض است، اعراض از زندگى مستمر.
