مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در حدّ معقول و منطقى جايز است.

اگر راه تشخيص باردارى منحصر به سؤال از بيمار است، در فرض مسئله مسئولیتی ندارد.

همه این‌ها در حال ضرورت جايز است.

تنها در صورتى جايز است كه ضرورت قطعى پيدا كند و داروى منحصربه‌فرد باشد و جانشينى نداشته باشد و غالباً چنين نيست.

اگر با رضایت بیمار (طرفین) باشد اشکالی ندارد در غیر این صورت بر اساس عرف و عادت عمل شود.

در صورت ضرورت و نبودن هم‌جنس جايز است؛ هرچند ضرورت مربوط به فراگيرى علوم واجب و لازم باشد.

نسبت به مواردى كه دسترسى به ولى نيست، يا ولى ندارد مانعى نيست.

در مورد نامحرم جز در موارد ضرورت، احتیاط در ترک چنین کاری است. (حتی در صورت عدم لمس اعضا)

در حال حاضر كه بسيارى از كارها در اجتماع به‌صورت صف و قرار گرفتن در نوبت انجام می‌شود اين امر یک حق عقلايى محسوب می‌گردد؛ و به تعبير ديگر، از بين بردن آن نوعى ظلم به‌حساب می‌آید و مشمول ادلّه حرمت ظلم و تعدّى بر حقوق مردم است (و مىدانيم كه در همه‌جا احكام از شرع گرفته می‌شود و موضوعات از عرف، جز در موضوعات مخترع) آرى در مواردى كه در عرفِ عقلا استثنا می‌شود، مثل یک بيمار اورژانسى در مطب دكتر و مانند آن، اشكالى ندارد.

چنانچه مستلزم نگاه و لمس نباشد، يا اينكه به‌وسیله همسرش انجام گيرد اشكالى ندارد. در غير اين صورت تنها در موارد ضرورت جايز است.

براى مقاصد طبی و مانند آن مشروع است، مشروط بر اينكه تجربه و آگاهى كافى داشته باشد و آثار منفى و خلاف شرعى بر آن مترتب نگردد. ولى براى كشف امور پنهانى، يا اطّلاع از گذشته و آينده و حال جايز نيست.

اگر واقعاً اضطرار باشد و دسترسى به شخص مطلعی نباشد، می‌تواند به آنچه احساس ضرورت می‌کند عمل نمايد.