اين شخص در حكم محصور است، ولى اگر می‌تواند نايب بگيرد اين كار از اعاده حج كفايت می‌کند و لازم نيست در سال آينده حج را مجدداً به‌جا آورد.
هرگاه خوف ضرر و خطر قابل‌ملاحظه‌ای، هرچند نسبت به بچه وجود داشته باشد، جايز است.
۱. واجب نيست، مگر اينكه در سرنوشت آنان اثر مهمی داشته باشد.۲. در این‌گونه موارد اگر مسئله مهمی است طبيب كتمان نكند.۳. طبيب بايد به وظيفه خود عمل كند و اگر بيمار عمل خلافى انجام دهد او مسئول نيست; منتها طبيب وظيفه خود را در امربه‌معروف و نهى از منكر انجام دهد.
اگر در حفظ جنين مطابق معمول كوتاهى كرده باشد مسئول است.
درصورتی‌که واقعاً احساس خطرى براى فرزند كنند، جلوگيرى مادام‌العمر مانعى ندارد.
درصورتی‌که شرط بكارت كرده باشد حق فسخ دارد و معمولاً در محیط‌های ما، شرط بكارت به‌عنوان یک شرط ضمنى و از پيش توافق شده است.
هرگاه طبق گفته اطبای حاذق مورد وثوق ازنظر صداقت و تعهد، خوف خطر وجود داشته باشد، اين كار جايز است.
زن در چند صورت می‌تواند عقد را به هم زند: ۱. ديوانه بودن شوهر ۲. نداشتن آلت مردى ۳. ناتوانى از نزديكى جنسى ۴. درصورتی‌که بیضه‌های او را كشيده باشند؛ و چنانچه زن به خاطر يكى از این عيوب عقد را بر هم زند نيازى به طلاق نيست و همان فسخ كافى است.
اگر زيان مهمی داشته باشد، مانعى ندارد.
همان مقدار كه می‌تواند بگويد; مثلاً یک سبحان‌الله.
هرگاه آب دارد ولى می‌ترسد اگر وضو بگيرد بيمار شود، يا بیماری‌اش به طول انجامد، يا شدّت پيدا كند، يا معالجه آن سخت شود، در تمام اين موارد بايد تيمّم كند. ولى اگر مثلاً آب گرم برايش ضرر ندارد بايد با آب گرم وضو بگيرد يا غسل كند؛ و لازم نيست يقين به ضرر داشته باشد، همين اندازه كه خوف ضرر داشته باشد كافى است كه وضو نگيرد و تيمّم كند.
