در فرض سؤال می‌توانید روى كفش مسح كنيد؛ و اگر به‌زحمت نمی‌افتید احتياط آن است كه تيمّم را هم اضافه نماييد.
اگر وضو با آب گرم ضررى ندارد و تهيّه آن ممكن است بايد وضو بگيريد، در غير اين صورت تيمّم كنيد و هرچند مدّت طول بكشد جاى نگرانى نيست.
كسى كه بول يا غايط پی‌درپی از او خارج می‌شود چنانچه می‌داند که از یک تا آخر وقت نماز، به مقدار وضو گرفتن و نمازخواندن مهلت پيدا می‌کند بايد نماز را در همان وقت مهلت بخواند و به واجبات نماز، قناعت کند. والا وظيفه آن است که یک وضو بگيرد و فوراً مشغول نماز شود و اگر در وسط نماز چيزي خارج شد اعتنا نکند و در حال نماز حمل كيسه آلوده با خود، نماز را باطل نمی‌کند و نماز را بخواند انشاءالله صحيح است حتي اگر بين دونماز فاصله زيادي نيندازد باهمان یک وضو می‌تواند هر دونماز را بخواند.
اگر استبرا کرده‌اید و قطرات مشكوك است كه بول است يا چيز ديگر، باز اعتنا نكنيد؛ و اگر يقين داريد بول است، چنانچه تجديد وضو مايه مشقّت زياد می‌شود یک‌بار وضو براى هر نماز كافى است.
خروج منى به هر صورت موجب غسل است، به‌شرط اينكه يقين حاصل شود؛ و هرگاه به خاطر عمل پروستات ذرات منى در بول مستهلك گردد، موجب جنابت نخواهد شد.
هرگاه منى در ادرار مستهلك شود، يعنى به‌صورت چيز ناپيدايى درآید، موجب جنابت نمی‌شود، ولى اگر منى به‌طور آشكار دفع گردد بايد غسل كند و اگر مشقّت دارد تيمّم نمايد. ولى در این‌گونه موارد معمولاً از قبيل قسم اوّل است.
در فرض مسئله احتياط واجب آن است كه به مقدارى كه ضرر ندارد غسل كند و در مواردى كه ضرر دارد تيمّم جايز است، ولى وضو را نيز احتیاطاً بگيرد. اين در صورتى است كه ذرات منى در بول مستهلك نشود، ولى اگر مستهلك شود احتياج به غسل نيست. همچنين اگر شك داشته باشد كه آن ذرات منى است يا رطوبت‌های چسبنده ديگر، كه احياناً از انسان دفع می‌شود، غسل ندارد.
اگر رطوبت هنگامى خارج شود كه به اوج شهوت جنسى رسيده، حكم منى دارد و بايد غسل كند و لازم نيست با جستن بيرون آيد.
غسل جبيره اى مثل وضوى جبيره اى است.
باید طبق آداب غسل ترتیبى یا ارتماسى آن‌ها را غسل دهند، یعنی بعد از نیت توسط خود بیمار، نخست سر و گردن، سپس نیمه راست و پس‌ازآن نیمه چپ را می‌شوید و رعایت این ترتیب، مستحب است؛ بنابراین اگر همه بدن به هر صورتی شسته شود غسل صحیح است.
اگر خون ناشي از زخم و جرح يا عفونت باشد و يا احتمال قوي باشد که مربوط به آن است غسل ندارد و بايد محل را تطهير کند و نمازها را بخواند ولي اگر با ايام عادت مصادف شد خوني که احتمال می‌دهد مربوط به عادت باشد و جريان داشته باشد (نشانه‌های خون حيض را داشته باشد) حکم حيض را دارد؛ اما چنانچه نشانه‌های حیض را نداشته باشد و خون مربوط به عوارض رحم باشد استحاضه محسوب می‌شود; و در اين صورت چنانچه كم باشد، در حدّ لکّه‌های مختصر، غسل ندارد، ولى بايد براى هر نماز وضو بگيرد و بدن را بشويد و نماز بخواند و اگر خون جريان دارد غسل واجب می‌شود (یک غسل براى نماز صبح و غسل ديگر براى نماز ظهر و عصر و غسل سه براى نماز مغرب و عشا) و اگر غسل برايش ضرر يا مشقّت شديد دارد می‌تواند به‌جای آن تيمّم كند.
اگر يقين داشته باشد يا احتمال دهد خون زخم يا جرّاحى است تكليفى براى او ايجاد نمی‌کند. تنها خود را می‌شوید و غسل و وضو به خاطر آن واجب نيست.همچنین درصورتی‌که رحم آن‌ها را به‌طور كامل برداشته باشند خونى كه می‌بینند عادت محسوب نمی‌شود و حکم خون زخم و مانند آن را دارد و برای نماز شستن آن خون‌ها کافی است؛ و در صورت طلاق احتیاط این است که عدّه نگه دارد.
