اعراض حاصل نشده است مگر درصورتی‌که در چهار سال آینده نیز اتصال شما قطع باشد و سالی حداقل سه چهار ماه آنجا نمانید.
چنانچه با تلقین بتواند نماز را بخواند احتیاط آن است که انجام دهند و نمازهایی که براثر نارسایی فکر انجام نداده، قضای آن‌ها بر پسر بزرگ‌تر واجب نیست.
چون همانند جوراب نوک انگشت روی زمین قرار می‌گیرد مانعی ندارد.
در فرض سؤال تا غروب روز اول فرصت است.
مقدار زیادی طول نمی‌کشد (حدود بیست دقیقه بعد از اذان مغرب (نه خود مغرب)) و اگر بعدازاین مدت می‌خواهد نافله مغرب بخواند نیت قضا کند.
هرگاه كسى می‌تواند ركوع كند امّا به خاطر بيمارى يا علّت ديگرى نمىتواند به‌اندازه ذكر واجب توقّف كند بايد پيش از آنكه از حال ركوع خارج شود ذكر واجب را بگويد هرچند بدن آرام نباشد و اگر نتواند، در حال برخاستن ذكر را تمام كند.
كسى كه نمىتواند به‌اندازه ركوع خم شود اگر بتواند بايد به چيزى تكيه كند و ركوع نمايد و اگر آن‌هم ممكن نشود بايد به هراندازه كه ممكن است خم شود و اگر هيچ نتواند خم شود بايد ركوع را به‌صورت نشسته انجام دهد و اگر آن‌هم ممكن نشود در حال ايستاده با سر اشاره مىكند و اگر اين را هم نتواند به نيّت ركوع چشم‌ها را بر هم مىگذارد و ذكر را مىگويد و به نيّت برخاستن از ركوع چشم‌ها را بازمىكند.
اگر بعد از نماز متوجه شود نمازش صحیح است و احتیاط مستحب سجده‌ی سهو به‌جا می‌آورد ولی اگر در سلام متوجه شود باید صلوات را بخواند و سلام‌ها را تکرار کرده و نماز را تمام کند.
ازنظر عرف عرب این‌گونه قرائت‌ها غلط نیست، هرچند رعایت این‌گونه مسائل تجویدی بهتر است.
به مقداری که یقین پیدا می‌کند اضافه نماید.
