مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

هرگاه محرم از روى سهو و فراموشى، يا جهل، به هنگام سفر زير سايه برود، كفّاره ندارد؛ امّا اگر عمداً، يا به خاطر ضرورتى باشد، (مانند خدمه کاروان‌ها که مجبور است به‌عنوان راهنما به همراه زنان با ماشین سقف دار روزانه به‌سوی مکه حركت كند) كفّاره دارد و كفّاره آن يك گوسفند براى هر احرام است؛ يعنى براى مجموع احرام عمره يك گوسفند و براى مجموع احرام حج نيز يك گوسفند واجب است.

هرگاه از روى سهو و فراموشى يا جهل به مسئله چيزى از سعى را كم كند، خواه قبل از اتمام چهار دور باشد يا پس‌ازآن، هر وقت به خاطرش آمد كمبود را به‌جا مى‌آورد و سعى او صحيح است و اگر از مکه خارج‌شده يا به وطن بازگشته و برگشتن به مکه براى او مشقّت دارد، نايب مى‌گيرد و كفّاره‌اى هم ندارد؛ هرچند كارهايى را كه بر محرم حرام است انجام داده باشد. چراکه با یقین به خروج از احرام مرتکب آن کارشده و لذا کفاره ندارد.

درصورتی‌که نوع نذر را فراموش کرده باشد و یا شک بین چند مورد دارد و نمی‌تواند احتياط كند و به تمام موارد عمل نماید، بین مواردی که احتمال می‌دهد قرعه می‌زند و طبق آن عمل می‌نماید. در صورت شك یا فراموشی مقدار آن، آن مقدار كه يقينى است بجا می‌آورد.

اگر ضرر مهمی نداشته باشد اشكالى ندارد، ولى اگر ضرر مهمی داشته باشد تجويز آن جايز نيست، مگر در صورت ضرورت شديد و با كسب رضايت بيمار يا ولی او.

اگر از روى ندانستن مسئله، يا فراموشى، يا غفلت، موى بدن را زايل كند كفّاره ندارد.

درصورتی‌که نوع نذر را فراموش کرده باشد و يا شک بين چند مورد دارد و نمی‌تواند احتياط کند و به تمام موارد عمل نمايد، بين مواردي که احتمال می‌دهد قرعه می‌زند و طبق آن عمل می‌نماید. در صورت شک يا فراموشي مقدار نذر، آن مقدار که يقيني است بجا می‌آورد.

با توجه به آنچه نوشته اید معادل مقداری که نذر کرده را به بازماندگان محتاج زلزله بدهید. ‌

احتیاط آن است که اعاده نماید.‌

كسى كه عمداً لباس دوخته بپوشد، كفّاره آن يك گوسفند است؛ امّا اگر از روى فراموشى يا جهل باشد چيزى بر او نيست.

این‌گونه نيّت اشكال دارد؛ مگر این‌که اشتباه لفظى باشد و قصدش اين بوده عمره‌اى كه وظيفه اوست انجام دهد، ولى اسمش را از روى اشتباه حجةالاسلام گذاشته است. در اين صورت صحيح است و معمولاً همين‌گونه است.

آن مقدار که یقین دارد، واجب است و اضافه بر آن واجب نیست.

هرگاه مرد عمداً، يا در حال اضطرار، كفش و جوراب بپوشد كفّاره ندارد، همچنين اگر از روى فراموشى يا جهل باشد؛ و احتياط مستحب آن است كه اگر مجبور به پوشيدن كفش و جوراب شود، قسمت روى پا را شكاف دهد.