جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

در صورت امکان باید برگرداند و اگر امکان ندارد باید از آن نگهداری کند و درآمد آن را در مورد وقف هزینه نماید.

آن قسمتی از درخت که وارد زمین همسایه شده است باید حذف شود یا رضایت همسایه جلب شود.

در صورت مزاحمت قطع می شود واگر مزاحم نبود درخت متعلق به وقف است ولی مال الاجاره زمین را باید بدهد.

در صورتى که تصریح شده باشد که باید در آن زمین درخت کاشته شود، باید به این شرط عمل کرد; مگر این که زمین در جایى قرار بگیرد که عملاً امکان غرس درخت نباشد و فایده قابل ملاحظه اى از این راه عاید نشود، در این صورت مى توان آن را اجاره داد.

متعلق به صاحب زمین است.

باید معادل قیمت درخت را بدهد و آنچه از ثمراتش استفاده کرده را نیز به مالک بپردازد و چنانچه صاحبش را به هیچ وجه نمی شناسد از طرف او به شخص نیازمندی بپردازد.

در غیر موارد ضرورت نوعی انحراف و کار حرامی است و در صورتی که متعلق به دیگران باشد ضمان دارد.

شش چيز بر معتكف حرام است: 1.آميزش با همسر. 2.استمنا بنابر احتياط واجب. 3.بوى خوش. 4 و 5. خريد و فروش. 6.ممارات و مجادله.

روايتي در مورد اعتکاف در ماه رجب نيامده است و روايات در مورد ماه رمضان و بويژه دهة آخر آن است؛ ولي با توجّه به دلايل مطلقی که از روایات بدست می آید، در غير رمضان هم مشروع است. و در ماه رجب که از ماه های پر فضیلت سال است و عمل ام داود نیز در آن است امید فضیلت مهمّی می رود.

هشت چيز در صحّت اعتكاف شرط است:1ـ ايمان.2ـ عقل.3ـ قصد قربت.4ـ روزه.5ـ كمتر از سه روز نباشد.6ـ در مسجد جامع باشد.7ـ اذن زوج، والدين و صاحب كار.8ـ از مسجد خارج نشود.

هر گاه شخصى نيّت اعتكاف كمتر از سه روز كند (مثلا يك يا دو روز) اعتكافش باطل است.

سگ طورى تربيت شده باشد كه هر وقت آن را براى گرفتن شكار بفرستند برود و هر وقت از رفتن جلوگيرى كنند بايستد، بلكه همين اندازه كه سگ را براى شكار تربيت كرده‏اند كافى است، ولو اين‏كه وقتى چشمش به شكار افتاد خودش حركت كند و به سوى شكار برود، ولى احتياط واجب آن است كه اگر عادت دارد پيش از رسيدن صاحبش شكار را مى‏خورد از شكار او اجتناب شود، امّا اگر گاهى شكار را بخورد، يا فقط خون او را بخورد، اشكال ندارد.

هنگام فرستادن يا حركت كردن سگ به سوي شكار بايد نام خدا را ببرد، ولى اگر از روى فراموشى آن را ترك كند اشكال ندارد و لازم نيست پيش از فرستادن سگ نام خدا را ببرد، بلكه اگر پيش از آن كه سگ به شكار برسد نام خدا را ببرد حلال ‏است.

اگر شكار به واسطه زخمى كه از دندان سگ پيدا كرده بميرد حلال است، بنابراين اگر سگ، شكار خود را خفه كند يا از زيادى دويدن يا ترس بميرد حلال نيست.

آن كه با اسلحه برنده ‏اى مانند شمشير و كارد و خنجر يا تفنگ و مانند آن باشد خواه گلوله آن تيز باشد يا نه، ولى طورى باشد كه بدن حيوان را پاره كند و از آن خون جارى گردد، ولى اگر به وسيله دام يا چوب و سنگ و مانند آن حيوانى را شكار كنند حرام است، مگر اين‏كه موقعى به حيوان برسند كه هنوز زنده باشد و آن را مطابق آداب شرع سر ببرند.