اعتبار شرط تنصیف اموال در عقدنامه ها
در بند اول سند ازدواج آمده است: «ضمن عقد نكاح (يا عقد خارج لازم) زوجه شرط نمود هرگاه طلاق بنا به درخواست زوجه نباشد، و طبق تشخيص دادگاه تقاضاى طلاق ناشى از تخلّف زن از وظايف همسرى يا سوء اخلاق و رفتار وى نبوده باشد، زوج موظّف است تا نصف دارايى موجود خود را كه در ايّام زناشويى با او به دست آورده، يا معادل آن را طبق نظر دادگاه بلاعوض به زوجه منتقل نمايد» با توجّه به بند فوق بفرماييد : الف) چنانچه تمام اموال زوج در ايّام زندگى مشترك چهل ميليون تومان باشد و در حين طلاق سى ميليون تومان آن را بابت مهريّه، نفقه و حقوق ايام نحله به زوجه بدهد، آيا لازم است نصف باقيمانده اموال (نصف ده ميليون تومان) را به زوجه پرداخت نمايد يا بايد نصف همه اموال به دست آمده در زندگى مشترك (نصف چهل ميليون تومان) را به وى بپردازد؟ب) اگر زوج قسمتى از اموال را كه در ايّام زناشويى به دست آورده فروخته باشد، آيا بايد قيمت يا معادل نصف آن را نيز در هنگام طلاق به زوجه منتقل نمايد؟
الف و ب) اصل چنين شرطى با توجّه به ابهام فراوانى كه دارد محلّ اشكال است و لازم است به نوعى با هم مصالحه كنند.
