نیابت زن معذور از رمی در روز
زنى كه روز دهم، يازدهم و دوازدهم قادر بر رمى جمرات نيست، ولى مىتواند شبها رمى جمره نمايد و يا در روز سيزدهم قضاى هر سه روز را بجا آورد، آيا مىتواند نيابت كند؟
نيابت او صحيح است و بايد شبها بهجا روز رمى كند.
نيابت او صحيح است و بايد شبها بهجا روز رمى كند.
اگر شك كند به سنگى كه مىخواهد بيندازد، «حصى» يعنى سنگريزه گفته مىشود يا نه؟ نبايد به آن اكتفا كند.
اگر بعد از قربانى كردن، يا تراشيدن يا كوتاه كردن سر، در تعداد سنگها شك كند، اعتنا نمىكند.
هرگاه بعد از فراغت از رمى جمرات و اتمام آن، شك كند كه سنگها را درست انداخته يا نه، (يعنى شك در شرايط كند) بنا را بر صحت مىگذارد.
هرگاه كسى از روى فراموشى يا ندانستن مسئله، رمى جمرات را ترك كند لازم است تا روز سيزدهم، هر وقت يادش آمد، يا متوجّه مسئله شد، قضا كند و بهتر اين است آنچه را مربوط به قضاى روز قبل است پيش از ظهر بجا آورد و وظيفه همان روز را بعدازظهر انجام دهد، ولى مانعى ندارد هر دو را در یکوقت بجا آورد؛ (اوّل قضاى روز گذشته، سپس وظيفه همان روز).
لازم است بقيّه اعمال خود را، مانند قربانى و تقصير، در روز عيد انجام دهد.
چهارمين واجب از واجبات حج، رمى «جمره عقبه» در روز عيد قربان است؛ و منظور از آن، انداختن هفت عدد سنگ كوچك به محلی است كه در آخر منى در طرف مکه واقعشده و آن را «جمره عقبه» مىنامند.
به فتواي ما مهم افتادن سنگها در محل رمي جمرات است نه اصابت به ستون و با توجّه به اینکه سنگ به هرکجا اصابت کند نهايتاً به محل رمي مي¬افتد اشکالي ندارد. چون در پايين ديوار، حوضچه¬اي با شيب تند ساخته¬اند و سنگها به يک محل مي¬ريزد و در روايات هم آمده که اگر سنگ به محل ديگري اصابت کند و بعد منحرف شود و به محل رمي بيافتد کافي است.
اگر چند سنگ را باهم بيندازد همه آنها یک سنگ حساب مىشود؛ چه همه به محل اصابت كند، يا يكى از آنها.
رمى جمره را مىتوان پياده يا سواره انجام داد و با دست راست يا چپ تفاوت نمىكند. در پرتاب كردن آن نيز طرز خاصی واجب نيست. وضو داشتن نيز شرط آن نمىباشد؛ هرچند بهتر است پياده و با وضو باشد و در آن حال دعا و ثناى پروردگار بگويد و با دست راست رمى كند.
رمى كردن در شب جايز نيست، مگر براى زنان و بيماران و كسانى كه از ازدحام در روز مىترسند، يا كسانى كه روزها گرفتار كار حجاج هستند و توانايى رمى در روز را ندارند. در اين صورت فرقى نمىكند كه شب قبل رمى كنند، يا شب بعدازآن.
كسانى كه بهواسطه عذر نمىتوانند در روز رمى كنند بايد در شب رمى كنند و اگر در شب هم از آن عاجز باشند، يا خوف خطر و ضررى باشد، بايد كسى را نايب كنند كه در روز بجاى آنها رمى كند.