مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

هر حیوانى که روح از بدنش خارج شود نجس است، خواه انسان باشد یا غیر انسان ولى بدن انسان با غسل پاک می‌شود.

آن مقداری که سابق عمل کردید به همان صورت باقی می‌ماند (تکلیفی ندارید) از این به بعد مطابق فتوای ما عمل کنید و محل ادرار را با آب بشورید.

ما در اینجا دو چیز می‌گوییم اول اینکه آیا می‌توانیم قسم بخوریم محل سجده ما حتماً نجس است؟ نمی‌توانیم. دیگر اینکه ما حکم به طهارت می‌کنیم از باب اینکه اگر طاهر نباشد مردم گرفتار عسر و حرج شدیدی می‌شوند هرچند واقعا نجس باشد. ولی هرکجا را دیدیم نجس شده است احتیاط می‌کنیم.

این سخنان صحیح نیست و لازم است این خواهران بدون تحقیق عهده‌دار بیان مسائل نشوند که مسئولیت آن سنگین است.

هرگاه دو نفر عادل، يا يك نفر، از پاك شدن چيز نجسى خبر دهند شهادت آن‌ها قبول است، همچنين اگر «ذواليد» يعنى كسى كه چيزى را در اختيار دارد بگويد پاک‌شده است، يا بدانيم مسلمانى آن را آب‌کشیده، ولى نمى‏دانيم درست آب‌کشیده يا نه پاك است.

درصورتی‌که از آغاز با مصالح نجس ساخته‌اند آب کشیدن ظاهر کافی است. ولی اگر بعداً نجس شده در صورت امکان باید باطن را هم پاک کنند و اگر ممکن نیست، همان ظاهر کافی است و در مورد آجرهای (کف) مسجد، شستن ظاهر کافی است.

آرى کفایت می‌کند.

در شستن مخرج بول و غائط فرق ميان مجراى طبيعى و غيرطبيعى نيست، ولى در مخرج غيرطبيعى غير آب كفايت نمى ‏كند.

هرگاه مخرج غائط را با سه قطعه‌سنگ، يا كاغذ و مانند آن پاك كنند و ذرات كوچكى كه معمولاً جز با آب برطرف نمى‏شود باقى بماند، ضررى ندارد و می‌تواند با آن نماز بخواند.

هرگاه با سه طرف يك قطعه‌سنگ محل را پاك كند كافى است، همچنين با سه‌گوشه يك قطعه كاغذ و پارچه.

اگر شك كند كه مخرج را پاک‌کرده، بايد خود را تطهير كند، ولى اگر بعد از نماز شك كند، نمازش صحيح، امّا براى نمازهاى بعد بايد خود را تطهير كند.

در فرض مسئله که محل ضرورت است اشکالى ندارد.