اگر به آسانی بتواند نایب بگیرد که از رطوبت دست او بگیرد و برای او مسح کند این کار را انجام دهد. در غیر این صورت مسح ساقط است، ولی اگر بتواند ساق پا را مسح کند این کار را ترک نکند.
يعنى خود انسان شستن صورت و دست و مسح سر و پاها را انجام دهد و اگر ديگرى او را وضو دهد، يا در رساندن آب به صورت و دست ها و مسح سر و پاها به او كمك نمايد وضو باطل است، ولى كمك در مقدّمات وضو اشكال ندارد.
كسى كه شخصاً قادر به وضوگرفتن نيست بايد كسى را كمك بگيرد كه او را وضو دهد و چنانچه مزد هم بخواهد در صورت توانايى بايد بدهد، ولى بايد خود او نيّت وضو كند و با دست خود مسح نمايد و اگر نمى تواند بايد ديگرى دست او را بگيرد و به محل مسح بكشد و اگر اين هم ممکن نیست، بايد از دست او رطوبت بگيرد و با آن رطوبت سر و پاى او را مسح نمايد، ولى در اين صورت احتياط واجب اين است كه تيمّم هم بكند.ضمناً انسان هر يك از كارهاى وضو را كه مى تواند به تنهایی انجام دهد، نبايد كمك بگيرد.
براى نمازهاى میت نمی‌توانند از مال او بردارند مگر در دو صورت:الف: همه ورثه راضی باشند و در بین آن‌ها صغیری وجود نداشته باشد و اگر صغیری و جود دارد وجه را از سهم ورثه کبیر بدهند.ب: درصورتی‌که وصیت كرده از ثلث مالش به مصرف نماز و روزه برسانند.
اگر يقين داشته باشد نماز را خوانده‌اما نداند صحيح انجام داده يا نه اشكال ندارد.
كسى كه اجير براى قضاى نماز و روزه می‌شود اگر طرز مخصوصى را با او شرط كنند (مثلاً بگويند نماز را بايد در مسجد يا در فلان ساعت بخواند) بايد به‌شرط عمل كند، امّا اگر شرط خاصی با او نكنند مطابق تكليف خود و طبق معمول انجام دهد و در مستحبات نيز آنچه معمول است به‌جا مىآورد و بيش از آن لازم نيست مگر شرط كنند.
خواندن نماز آيات تا شرط نكنند لازم نيست.
اگر نايب بگويد نماز را خوانده‌ام تنها به گفته او نمی‌توان قناعت كرد مگر اينكه فرد مورداطمینانی باشد.
