هرگاه زخم يا دمل يا شكستگى در صورت و دست ها است و روى آن باز است؛ اما آب ريختن روى آن ضرر دارد، كافى است اطراف آن را بشويد، ولى اگر كشيدن دست تر بر آن ضرر ندارد بايد دست تر بر خود آن نيز بكشد و اگر ضرر دارد مستحب است پارچه پاكى روى آن بگذارد و دست تر روى آن بكشد.
هرگاه زخم يا دمل و شكستگى با پارچه يا گچ يا مانند آن بسته شده است، چنانچه باز كردن آن ضرر و مشقّت زيادى ندارد و آب هم براى آن مضر نيست، بايد آن را باز كند و وضو بگيرد، در غير اين صورت اطراف زخم يا شكستگى را بشويد و احتياط مستحب آن است كه روى جبيره را نيز مسح كند و اگر جبيره، نجس است يا نمى شود روى آن دستِ تر بكشد، پارچه پاكى را بر آن ببندد و دستِ تر روى آن بكشد.
لازم نیست مگر اینکه مرطوب بودن سبب انتقال نجاست شود.
هرگاه زخم يا دمل و شكستگى در محلّ مسح باشد چنانچه نتواند آن را مسح كند بايد پارچه پاكى روى آن بگذارد و روى پارچه را با رطوبت آب وضو مسح كند و بنا بر احتياط واجب، تيمّم هم بنمايد و اگر گذاشتن پارچه ممكن نباشد بايد وضوى بدون مسح بگيرد و بنا بر احتياط واجب تيمّم هم بكند.
به‌قصد خارج‌کردن مانعی ندارد و اگر می‌تواند باید خارج کند و در ظرف دیگر بریزد و اخراج با پارچه نیز در صورت امکان همین حکم را دارد و اگر مسئله را می‌دانسته و تیمم کرده است تیمم باطل است و اگر هم نمی‌دانسته، تیمم اشکال داشته است.
هرگاه روي آن بسته شده است و باز کردن آن ضرر و مشقت زيادي ندارد و آب هم براي آن مضر نيست، بايد آن را باز کند غسل کند، در غير اين صورت، اطراف آن را بشويد و بنابراحتياط مستحب، روي جبيره را نيز مسح کند و اگر جبيره، نجس است يا نمي شود روي آن دست تر بکشد، پارچه پاکي را بر آن ببندد و دست تر روي آن بکشد.
بايد استخوان را در كيسه اى قرار داد و سپس در پارچه اى به جاى كفن پيچيد و اگر استخوان سينه باشد بايد غسل داده و بر آن نماز خواند امّا اگر هر استخوان ديگرى بود نماز ندارد.
بنا بر احتياط واجب انسان باید از پوشيدن لباس شهرت خوددارى كند و منظور از لباس شهرت لباسى است كه جنبه رياكارى دارد و می‌خواهد به‌وسیله آن مثلاً به زهد و ترك دنيا مشهور شود، خواه از جهت پارچه يا رنگ آن باشد يا دوخت آن؛ امّا اگر واقعاً قصد او ساده پوشيدن است و جنبه رياكارى ندارد نه‌تنها جايز است بلكه عملى است شايسته و اگر كسى بالباس شهرت نماز بخواند نماز او باطل نيست.
