هرگاه كسى در اثناء مسافرت به حد ترخص وطنش برسد نمازش در آنجا تمام است، ولى اگر می‌خواهد سفر خود را ازآنجا (وطن) هشت فرسخ يا بيشتر ادامه دهد، زمانی که از وطن خارج شد و به حدّ ترخص رسيد بايد نماز را شكسته بخواند.
هرگاه مسافرى می‌خواهد ده روز پشت سر هم در محلی بماند، يا می‌داند اجباراً بايد در آنجا توقّف كند بايد نماز را تمام بخواند.
هرگاه مسافرى بداند مثلاً ده روز يا بيشتر به آخر ماه مانده و قصد كند كه تا آخر ماه در محلی بماند، بايد نماز را تمام بخواند، همچنين اگر نداند آن روز چندم ماه است و تا آخر ماه چقدر مانده، ولى قصدش اين است كه به‌هرحال تا آخر ماه بماند، چنانچه درواقع تا آخر ماه ده روز يا بيشتر باشد، بايد نماز را تمام بخواند.
اگر از اول قصد ماندن در جايي به مدت ده روز و بيشتر را نداشته باشد از همان اول نماز و روزه‌اش شکسته است اما اگر قصد ده روز کند و روزه بگيرد چنانچه: 1 پیش از ظهر منصرف شود و نماز چهار رکعتي نخوانده، روزه‌اش صحيح نيست و نمازها را نيز بايد شکسته بخواند. 2 بعدازظهر منصرف شود و نماز چهار رکعتی نخوانده، نمازها شکسته است و نمی‌تواند روزه‌های آینده را بگیرد ولی روزه آن روز صحیح است. 3 بعدازظهر منصرف شود و يک نماز چهار رکعتي خوانده باشد روزه‌اش صحيح است و بايد تا آنجا هست نمازها را تمام بخواند و روزه ماه رمضان را بگيرد. 4 هرگاه شک کند که آیا نماز چهار رکعتی خوانده و بعد منصرف یا مردّد شده یا نه نمازهای خود را شکسته بخواند.
مسافرى كه اجمالًا مى داند بايد در مواردی نماز را کامل بخواند اگر بعضى از جزئيّات آن را نداند (مثلًا نداند كه اگر ده روز در جایی بماند باید کامل بخواند) چنانچه نماز را شکسته بخواند احتياط واجب آن است كه به صورت کامل اعاده کند.
