اضافه ماندن اشکالی ندارد و اگر دو سه روز زودتر می‌رود نیز نمازش تمام است ولی اگر زمان قابل‌توجهی زودتر می‌رود نمازش تمام نیست.
در سفر اول که کمتر از ده روز باشد احتیاط مستحب جمع بین نماز شکسته و تمام است، ضمناً یک روز یا نه روز فرقی ندارد.
كسى كه شغلش مسافرت است اگر ده روز يا بيشتر در محلی بماند، خواه وطن او باشد يا نه خواه از اوّل قصد ده روز داشته يا نه بايد در سفر اوّل نماز را شكسته بخواند و اگر شك كند كه ده روز مانده يا نه بايد نمازش را تمام بخواند.
انسان در یکی از این چهار حالت، کثیر السفر می‌شود و نماز و روزه‌اش در بین راه و مقصد کامل است:1. در مدت‌زمان یک ماه، هرروز (هرچند بدون جمعه‌ها) رفت‌وآمد کند.2. در مدت‌زمان 45 روز، 5 روز در هفته رفت‌وآمد کند.3. در مدت‌زمان دو ماه و بیشتر، حداقل سه روز در هفته (یا 12 روز در ماه) رفت‌وآمد کند.4. در مدت حداقل دو ماه و کمتر از دو سال، حداقل سه روز در هفته درجایی بماند.
معیار در این موضوع، سفرهای غالب فرد است؛ اگر غالباً برای تحصیل مسافرت می‌کند، در سفرهای دیگر مانند صله‌رحم حتّی به همان محل، حکم مسافر را دارد ولی چنانچه مداوم مثلاً یک روز برای کار و یک روز برای تحصیل و یک روز برای زیارت مسافرت می‌کند هرچند به نقاط مختلف باشد، درمجموع کثیرالسّفر محسوب می‌شود.
اگر در راستای همان کار یا تحصیل باشد نمازش کامل است.
چنانچه بداند رفت‌وآمد او به آنجا به‌طور متوسط هفته‌ای سه روز خواهد بود، نماز او در آنجا تمام است و اگر نمی‌داند یا مشکوک است شکسته است.
کثیرالسفر می‌تواند تا قبل از چهار فرسخی محل کار خود برود و نماز او کامل است.
در فرض سؤال نمازهای گذشته که شکسته خوانده است را تدریجاً قضا کند.
