كسى كه يقين دارد آب پيدا نمىكند و به جستجوى آب نرود و با تيمّم نماز بخواند بعد از نماز بفهمد كه اگر جستجو مىكرد آب پيدا مىشد نمازش باطل است، همچنين اگر بعد از جستجو، تيمّم كرده و نماز خوانده و بعداً بفهمد آب در آنجا وجود داشته بنابر احتياط واجب نماز را اعاده كند و اگر وقتگذشته قضا نمايد.
مرتکب گناه شده، ولى نماز او در تنگی وقت با تيمّم صحيح است.
هرگاه وقت نماز تنگ است و اگر جستجوى آب کند وقت مى گذرد جستجو لازم نیست، ولى اگر بتواند مقدارى جستجو کند همان مقدار لازم است.
هرگاه در مکانی قرار دارد که اگر به جستجوی آب برود خطری او را تهدید می کند جستجو لازم نیست، ولى اگر بتواند مقدارى جستجو کند همان مقدار لازم است.
مسئله نجاست و پاکی بسیار ساده است و سفارش شده جستجو نکنند و تنها مواردی که یقین به نجاست دارید را بشورید و از روایات به دست می‌آید چنانچه فرد شک دارد جایی از بدن نجس شده است، لازم نیست حتّی نگاه کند تا یقین پیدا شود و یا اگر شک در ترشح نجاست دارد می‌تواند آب به آن محل بپاشد تا یقین حاصل نشود که نجاست ترشح‌شده است. یعنی حتی در مواردی که به‌راحتی می‌توان به طهارت و نجاست علم پیدا کرد، نیاز به تفحّص نیست هرچند در موارد دیگر مانند اطّلاع از وقت اذان، به فتوای ما، تفحّص برای کسب علم لازم است.
هرگاه گمان كند چيزى نجس شده، تفحّص و جستجو و سؤال كردن لازم نيست و اگر جستجو موجب وسواس گردد، آن‌هم اشكال دارد.
