باید نفقه توسط مرد پرداخت شود، مگر اینکه زن قبول کند و یا اینکه در عرف محل نفقه به عهده کسی باشد که حضانت به او سپرده می شود.
حضانت دختر تا هفت سال و پسر تا دو سال با مادر است و بعد از آن تا زمانی که نیاز به حضانت دارد حتی اگر بالغ شده باشد با پدر است.
حکم است و قابل واگذاری نیست و فرقی وجود ندارد.
حضانت حکم و وظیفه است و باید مطابق وظیفه عمل کند.
در صورتی که پدر از هر نظر مطمئن باشد و بتواند وظایف حضانت را انجام دهد ماندن یک شب نزد او شرعا مانعی ندارد.
درصورتی‌که حضانت و تربیت او به آنها واگذار شود در طهارت تابع آنها است.
درصورتی‌که این کار به مصلحت کودک بوده باشد، مانعی ندارد. البته عقدی که مدت آن طولانی باشد حکم عقد دائم را دارد.
آرى به عهده دختران است به مقدارى که توان دارند.
حق حضانت قابل واگذار کردن نیست (ولو اینکه قدرت نگهداری نداشته باشد) ولی استخدام پرستار برای نگهداری با نظارت یا وکالت دادن به دیگری اشکال ندارد و هر زمان خواست او را عزل می‌نماید.
در مورد حضانت: مادر نسبت به دختر تا 7 سال و پسر تا دو سال و پدر در بقیه مدّت حضانت و سرپرستی را بر عهده می‌گیرند و اگر آنها صلاحیت نداشته باشند حاکم شرع تصمیم می‌گیرد حضانت را به چه شخصی بدهد و در مواردی که پدر فوت می‌کند با مراجعه به حاکم شرع در صورت صلاحیت داشتن مادر حضانت به او واگذار می‌شود، البته در مواردی که حضانت بر عهده‌ی والدین است نیازی به اجازه‌ی حاکم شرع نیست.در مورد قیمومیت: چنانچه پدر یا جد پدری زنده باشند قیمومیت دارند و اگر هیچ‌کدام از آن دو نباشند یا صلاحیت نداشته باشند، با اجازه‌ی حاکم شرع می‌توان شخص دیگری مانند مادر یا برادر یا عمو یا دایی را به‌عنوان قیّم مشخص نمود.
در صورت ازدواج حقّ حضانت زن ساقط می‌شود خواه ازدواج دائم باشد یا موقّت، مگر اینکه مدّت ازدواج موقّت کم و کوتاه باشد و در خانه مراقب بچه‌ها باشد و ازدواج موقّت هیچ‌گونه تغییری در وضع ایشان ندهد که در این صورت ساقط نمی‌شود و هرگاه از شوهر دوّم طلاق بگیرد حقّ حضانت بازنمی‌گردد هرچند احتیاط مستحب آن است که زوج و زوجه در این مورد تراضى و تصالح کنند.
