كسى كه بول يا غائط پى در پى از او خارج مىشود بايد بعد از هر وضو فوراً مشغول نماز شود و براى به جا آوردن نماز احتياط و سجده و تشهد فراموش شده، وضو گرفتن ديگرى لازم نيست، به شرط اينكه ميان نماز و اين كارها فاصله اى نيندازد.
وضو براى شش چيز واجب است:1- نماز واجب (غير از نماز ميّت)2- سجده و تشهد فراموش شده.3- طواف واجب (بايد توجّه داشت طوافهايى كه جزء حج يا عمره است طواف واجب حساب مىشود هرچند اصل حج و عمره مستحب باشد).4- هرگاه نذر يا عهد كرده، يا قسم خورده كه وضو بگيرد و با طهارت باشد.5- هرگاه نذر كرده جايى از بدن خود را به خطّ قرآن برساند (در صورتى كه اين نذر شرعاً رجحان داشته باشد مثل اينكه مىخواهد از روى احترام خطّ قرآن را ببوسد).6- براى آب كشيدن قرآنى كه نجس شده يا بيرون آوردن آن از محل آلوده، هرگاه مجبور باشد دست يا جاى ديگر بدن خود را به خطّ قرآن برساند
جایز است و کراهتی ندارد.
وضو گرفتن در چند جا مستحب است: براى خواندن قرآن، براى نماز ميّت و براى دعا و مانند آن و نيز مستحب است كسى كه وضو دارد براى خواندن نماز، تجديد وضو كند و هرگاه به قصد يكى از اين كارها وضو بگيرد تمام كارهايى را كه مشروط به وضو است مىتواند انجام دهد.
هرگاه زن در جايى وضو بگيرد كه نامحرم او را مىبيند وضوى او باطل نيست، هرچند گناه كرده است.
وضو صحیح نمی باشد، زیرا اولاً این کار صدق غَسل (شستن) نمى كند و ثانيا اسلام از كسى اين افعال شاقّه را نمى خواهد؛ به چنين اشخاصى «فاقد الطهورين» گفته مى شود و فتواى ما اين است كه نماز را بدون طهارت بخوانند و بعدا بنابراحتياط واجب اعاده كنند.
با آب وضو مى توان وضو گرفت یا غسل کرد، ولى با آب غسل (البتّه منظور در این جا آب قلیل است،) وضو اشکال دارد، ولى بدون شک انتخاب آبى که مورد استعمال واقع نشده، در هر حال بهتر است.
از كسى كمك می‌گیرد كه او را وضو دهد و اگر وضو گرفتن براى او شاق است، با كمك كسى تيمّم می‌کند؛ و اگر دسترسى به كسى نبود، باهمان حال نماز می‌خواند.
