جدّ پدرى، یا وصی، یا قیّم، حق ندارند دیه صغیر را ببخشند، یا به کمتر از مقدار شرعى مصالحه کنند، مگر اینکه مصلحت خاصی در آنجا حاکم باشد و منفعت صغیر ایجاب کند.
ولیّ بیمار در درجه یک خود اوست اگر هوش و حواس لازم را دارد و الا پدر یا جدّ او. در غیر این صورت باید بستگان نزدیکش از حاکم شرع در این امر اجازه بگیرند؛ و ما نسبت به بیمارانی که جنبه اورژانسی دارند و نمی‌توان منتظر پیدا کردن ولیّ نشست، به طبیب معالج آن‌ها اجازه می‌دهیم که خدمات لازم پزشکی را درباره‌ی آن‌ها به‌دقت انجام دهد.
اگر موجب نجات جان مسلمانى از مرگ يا بيمارى مهمی گردد جايز است.
خواستگارى اشکالى ندارد و مشروط به اجازه ولىّ نیست، مگر اینکه منشأ مفاسدى گردد که در این صورت جایز نیست.
در فرض سؤال قیّم مرتکب گناهی نشده و ضامن نیست.
براى غسل و كفن و نماز و دفن میّت بايد از ولی او اجازه بگيرند، شوهر نسبت به زن خود از همه اَوْلىاست، سپس كسانى كه از میّت ارث می‌برند به ترتيبى كه در ارث بیان‌شده، ولايت بر میّت دارند و چنانچه در يك طبقه وارث مرد و زن باشند، احتياط واجب اين است از هر دو اجازه بگيرند.
اگر كسى بگويد من وصى يا ولی میت هستم، يا ولی میت به من اجازه داده كه اعمال او را انجام دهم و بدن میت در اختيار اوست، انجام كارهاى میت بايد با اجازه او باشد.
