صفّه ها و غرفه هاى مسجد متعلّق به خود مسجد است و نمى توان آن را وقف مجدّد كرد.
برگزارى مجالس گناه و آلوده به معصیت در هیچ مکانى جایز نیست و در مکانهاى منسوب به اهل بیت گناه مضاعفى دارد و باید از آن نهى کنید، اگر هیئت أمنا با این کارها موافقت کنند باید معزول شوند و امّا استفاده هاى مشروع شخصى از وسائل هیأت تنها در صورتى جایز است که واقفین به هنگام وقف آن را وقف عام کرده باشند. مزاحمت براى همسایگان در هیچ صورت جایز نمى باشد.
در صورتی که از ابتدا و در زمان وقف چنین نیتی را داشته باشند و بر اساس آن زمین را وقف کنند مانعی ندارد و حتی می توانند از ابتدا چنین وقف نمایند که طبقه اول مسجد و طبقه دوم حسینه و طبقه سوم مرکز آموزش قرآن و ماننند آن باشدولی اگر از ابتدا چنین وقفی انجام نشده نمی توانند چنین کاری را انجام دهند و تمام طبقات حکم مسجد را دارد.
رفتن به حسينيه و مکان هاي مشابه که حکم مسجد را ندارد، مطلقا اشکالي ندارد.
چون ما وقف را مشروط به صيغه نمى دانیم و با صِرف عمل نيز وقف صورت میگرد اين هم وقف محسوب می شود و خارج كردن آن از محل وقف جايز نمى باشد. البتّه بايد توجه داشت اگر وقف بودن ثابت نباشد، حداقل هديه به محل وقف است كه باز هم خروج مال هديه از آن محل جايز نيست؛ مگر اينكه متعارف بين مردم در آن منطقه اين باشد كه اموال مربوط به حسينيه يا امثال آن، هم براى خود آن محل استفاده می شود و هم براى مراسم های آن منطقه اگر چه خارج از حسينيه باشد؛ پس اگرچه وقف باشد ولى می توان آن را موقتاً از محل وقف خارج كرد و در منطقه براى مراسم هایی كه محتواى آن هم سو با برنامه های حسينيه باشد استفاده كرد. اينها در صورتى است كه واقف يا واهب شرط خاصّى نگذارد و الّا بايد به شرط عمل كرد.
موسيقي در حسينيه به طور کلي جايز نيست.
دو حالت دارد: اگر از امکانات مسجد، براي مراسمي که در آنجا برپا می‌شود (مانند مجلس فاتحه) که در عرف منطقه معمولاً این‌گونه مجالس را در مساجد برپا می‌کنند استفاده شود، اشکال ندارد؛ و به دليل استفاده شخصي از امکانات، پولي را بابت هزینه‌هایی که بر مسجد تحميل می‌شود می‌پردازند. ولي بيش از اين مقدار بابت اجاره مسجد و امثال آن جایز نيست و اگر به‌عنوان کمک به مسجد باشد با رضايت پرداخت‌کننده مانعي ندارد. ولي گاه امکانات مسجد را بيرون می‌برند، يا غذا را در آشپزخانه مسجد براي مراسم خارج از آن می‌پزند، در اين موارد حکم اولیه عدم جواز است و بايد از امکانات مسجد براي خود آن استفاده کرد، مگر در مناطقي که عرف محل این‌گونه است؛ يعني کساني که امکانات را از اوّل وقف می‌کنند، وقف عام کرده‌اند نه خاص مسجد و در صورت شک در نيّت وقف کننده‌ها قدرمتيقّن، مخصوص مسجد خواهد بود. البته باید توجه داشت در هر دو صورت اگر از امکانات برای عروسی استفاده می‌شود، مشروط بر آن است که مستلزم كار حرام نباشد.
چون ما وقف را مشروط به صيغه نمی‌دانیم و با صِرف عمل نيز وقف صورت می‌گیرد اين هم وقف محسوب می‌شود و خارج كردن آن از محل وقف جايز نیست.البتّه بايد توجه داشت اگر وقف بودن ثابت نباشد، حداقل هديه به محل وقف است كه بازهم خروج مال هديه از آن محل جايز نيست؛ مگر اينكه متعارف بين مردم در آن منطقه اين باشد كه اموال مربوط به حسينيه يا امثال آن، هم براى خود آن محل استفاده می‌شود و هم براى مراسم‌های آن منطقه اگرچه خارج از مسجد يا حسينيه باشد؛ پس اگرچه وقف باشد ولى میتوان آن را موقتاً از محل وقف خارج كرد و در منطقه براى مراسم‌هایی كه محتواى آن‌هم سو با برنامه‌های مسجد و يا حسينيه باشد استفاده كرد. این‌ها در صورتى است كه واقف يا واهب شرط خاصی نگذارد و الا بايد به‌شرط عمل كرد.
در مسجد مناسب نیست ولی در حسینیه، چنانچه مراسم مزبور، خالی از هرگونه خلاف شرع باشد مانعی ندارد.
رفتن به حسينيه و مکان‌های مشابه که حکم مسجد را ندارد، مطلقاً اشکالي ندارد و قرائت فاتحه نیز اشكالى ندارد؛ ولى آيات سجده را نخوانند.
در غیر مواقع عزاداری و به‌گونه‌ای که مزاحمتی برای عزاداری نباشد می‌تواند به‌عنوان خانه عالم استفاده کرد و آن عالم نیز در شب‌های پنجشنبه یا جمعه مجلسی در آنجا بگیرد.
