چنین افرادی از حضور در مجامع و مکان های عمومی باید خودداری کنند و در صورتی که این کار سبب ابتلای دیگران به بیماری خطرناک منتهی به مرگ شود دیه تعلق می گیرد و آن کس که باعث شده، باید دیه را بپردازد و اگر فقط هزینه درمانی سنگینی دارد آن را باید بپردازد.
در چنین جلساتى که مقلدین مراجع مختلف وجود دارند، لازم است فتاواى مراجع معروف را، اگر باهم تفاوتى دارد، تبیین کند؛ در غیر این صورت مسئولیت دارد.
کفش هایى که بدون صاحب در کفشداری هاى حرم هاى مطهّره مى ماند، باید از طریق اعلام کردن به اطّلاع عموم برسانند و بعد از یأس از پیدا کردن صاحبانش، آنها را به مستحقّین بدهند یا بفروشند و قیمتش را به آنها بدهند.
در صورتی که قسمت خانم ها پر شده باشد مانعی ندارد.
در صورتی که وجه آن صرف کارهای عام المنفعه می شود مانعی ندارد.
موارد مختلف است و در این باره نمی توان یک حکم کلی داد.
چنانچه امکان داشته باشد باید محل را تعطیل کنند و یا آن را بیرون آورند.
درصورتی که زمین مزبور وقف بر قبرستان بوده و به طور کامل متروکه شده است، ساختن حسینیه مزبور مانعی ندارد ولی متولی آن را حاکم شرع تعیین می کند و استفاده از آن نیز برای کتابخانه در صورتی که مزاحمتی برای عزاداران و فعالیت های حسینیه ایجاد نکند مانعی ندارد.
در این زمینه به سازمان عمران مساجد تحت مسئولیت حجت الاسلام تقی قرائتی که مطالبی در این رابطه دارند مراجعه کنید.
چنانچه در موقع پول دادن و مبادله اشیاء دست‌ها عمداً باهم تماس پیدا نکند حرام نیست، ولى سعى کنند چنین اتّفاقى نیفتد، در مورد وسائل نقلیه و اماکن عمومی نیز تماس از روی لباس چنانچه مفسده‌ی خاصی نداشته باشد اشکالی ندارد، هرچند در وسائل نقلیه در صورت امکان بین خودشان حائلی مانند ساک یا کیف قرار بدهند.
1-سد معبر جایز نیست و باید آن مقدار که موجب سد معبر شده است را تخریب نمایند. 2-هر گاه می دانسته اند و این کار را کرده اند باید خسارت وارد شده را جبران کنند. 3-آنها باید بدون درگیری کمک کنند سد معبر برطرف شود.
در صورتى که یقین به رضایت صاحبان آن داشته باشد اشکال ندارد. در غیر این صورت، اگر کفشىرا که برده اند قیمتش مساوى یا بیشتر از کفشى باشد که به جا گذارده اند، مى توان به عنوان تقاص برداشت و اگر کفش به جا مانده قیمتش بیشتر باشد، باید معادل مقدار اضافى را به شخص فقیرى پرداخت کرد.
