در فرض سؤال عدول جایز نیست.
مسئله حبوه ارتباط صددرصد با مسئله قضاى نماز و روزه ندارد، هرکدام حکم جداگانه‌ای است.
لازم است به‌تدریج و با برنامه‌ریزی، به‌گونه‌ای که دچار مشقت نشود نمازهای گذشته را قضا کند و وصیت کند که اگر تا پایان عمر چیزی باقی ماند از ثلث اموالش نماز استیجاری بگیرند.
واجب است آن قضا كند و اگر تا قبل از ماه رمضان سال بعد به‌جا نیاورد باید کفاره‌ی تأخیر بدهد.
به‌قصد قربت مطلقه به‌جا بیاورید.
آنچه از قضاى روزه مانده، بعد از ماه رمضان بجا می‌آورد و اگر قضا را تا سال بعد نگرفته براى هر یک روز روزه یک مد طعام (یعنى معادل 750 گرم گندم) به فقیر بدهد.
درصورتی‌که موی ضخیم به‌اندازه کافی بر بالای آلت تناسلی باشد نشانه بلوغ است و در فرض سؤال که حکم را نمی‌دانسته قضا کافی است.
چنانچه عذر شرعی داشته است باید برای هرروز دو نفر مسکین را اطعام کند و اگر عذر عرفی داشته بچه‌ها باید بعداً قضا کنند و نیازی به وصیت نیست، البته اگر عذر نداشته و عمدی بوده است باید 62 فقیر را برای هرروز سیر کند.
كسى كه می‌خواهد قضاى روزه ماه رمضان را بگيرد اگر بعد از اذان صبح بيدار شود و ببيند محتلم شده و بداند پيش از اذان صبح محتلم شده، اگر وقت قضاى روزه تنگ نيست بنا بر احتياط واجب روز ديگرى را روزه بگيرد، اگر وقت قضاى روزه تنگ است مثلاً پنج روز قضا به ذمّه دارد و پنج روز هم بيشتر به ماه رمضان باقى نمانده، همان روز را روزه بگيرد و روزه‌اش صحيح است.
باطل شدن روزه به خاطر بقاء بر جنابت مخصوص روزه ماه رمضان و قضاى آن است و در روزه‌هاى ديگر موجب بطلان نمی‌شود.
