بردن عين نجاست مانند خون و بول در مسجد حرام است هرچند بی‌احترامی به مسجد نباشد بنا بر احتياط واجب، مگر چيز جزئى كه گاه در لباس و بدن شخص وارد شونده يا در لباس بچه‌های كوچك است، امّا بردن متنجّس (چيزى كه نجس شده مانند لباس و كفش نجس) درصورتی‌که بی‌احترامی به مسجد نباشد و سبب آلودگى مسجد نيز نشود حرام نيست.
در فرض سؤال استحاضه است تا زمانی که خون همیشگی از نظر زمان و عدد را ببیند که آن حیض است.
هرگاه در صورت يا دست‌ها بريدگى است كه خون آن بند نمىآيد و آب براى آن ضرر ندارد، بايد در آب كر يا جارى فروبرد، يا زير شير آب بگيرد و قدرى فشار دهد كه خون‌بند بيايد و وضوى ارتماسى بگيرد، امّا اگر آب ضرر دارد بايد به دستور وضوى جبيره، عمل كند.
اين خون ها نجس نيست و اگر جدا كردن آن از گوشت بسیار مشکل است، يا به هنگام پخته شدن مستهلك می شود، خوردن آن نيز مانعى ندارد.
اگر خون در دهان بوده باشد موجب بطلان نماز نیست ولى اگر به‌ظاهر لب به مقدار درهم و بیشتر رسیده باشد باید نماز را رها کند و دهان را آب بکشد و سپس نماز بخواند و اگر کمتر از درهم باشد و با آب دهان آمیخته شود و خارج شود آن‌هم براى نماز اشکال دارد.
گوشت آن حلال است ولى احتیاط آن است که از خونهاى داخل آن اجتناب شود.
استحاضه کثیره آن است كه هرگاه زن پنبه اى را داخل كند خون، در پنبه فرو رود و از آن بگذرد و جارى شود.
هرگاه خون در چند جاى لباس يا بدن پراكنده باشد اگر مجموع آن كمتر از درهم (تقریباً به‌اندازه‌ی یک‌بندانگشت اشاره) است براى نماز ضررى ندارد.
هرگاه در لباس خود خونى ببيند و يقين كند كه به مقدار كمتر از درهم است و يا خون زخم و دمل است كه براى نماز اشكال ندارد و با آن نماز بخواند، بعد بفهمد خون بيش از مقدار درهم بوده، يا خون از غير زخم و دمل است نمازش صحيح است.
اگر خونى كه در لباس است كمتر از درهم باشد و نجاست ديگرى مانند بول روى آن بريزد نمازخواندن با آن جایز نيست.
اگر نتواند خون‌ها را بشوید و نیز خون در اعضای وضو نیست، به همان صورت وضو بگیرد و نماز را بخواند و اگر جراحت در اعضای وضو باشد، به‌صورت جبیره ای وضو بگیرد.
خارج شدن خون از زن مستحاضه نماز را باطل نمی‌کند به‌شرط اینکه به دستورات استحاضه (جلوگیری کردن از خارج شدن و سرایت خون به لباس و بدن) عمل کرده باشد.
