حاجى مى‌تواند سه روز روزه مذكور را در سفر بگيرد و لازم نيست در مکه قصد اقامت ده روز كند؛ بلكه اگر براى ماندن در مکه سه روز هم مهلت ندارد، مى‌تواند باقيمانده آن را در بين راه بگيرد.
اگر سه روز روزه را نگرفت تا ماه ذی‌الحجه تمام شد، بايد خودش، يا نايبش، در ماه ذی‌الحجه سال آينده در منى قربانى كند.
جايز نيست هفت روز مذكور را در مکه يا در بين راه روزه بگيرد؛ مگر این‌که قصد اقامت در مکه را داشته باشد. در اين صورت، اگر مدّتى صبر كند كه در آن مدّت مى‌توانست به وطنش بازگردد، پس‌ازآن مى‌تواند روزه‌ها را شروع كند.
هرگاه در غير مکه اقامت كند، چه در بين راه باشد يا شهر ديگر مثلاً جدّه، نمى‌تواند هفت روز روزه را در انجام بگيرد؛ هرچند به مقدارى صبر كند كه اگر به سمت وطنش حركت مى‌كرد به وطن مى‌رسيد.
لازم نيست پس از بازگشت به وطن، حتماً در محل زندگى روزه بگيرد، بلكه اگر در جاى ديگرى نيز قصد اقامت كند مى‌تواند روزه بگيرد.
اگر قدرت بر روزه گرفتن پيدا كرد و قبل از انجام روزه‌ها فوت نمود، بر ولی او واجب است سه روز را قضا كند و احتياط واجب آن است كه هفت روز را نيز قضا نمايد.
اگر نتوانست سه روز روزه در مکه را، در انجام بجا آورد و به وطن بازگشت، درصورتی‌که ماه ذی‌الحجه باقى است مى‌تواند در وطن روزه بگيرد، ولى با هفت روز روزه فاصله دهد.
