ارکان نماز پنج چيز است: اول نيت. دوم تكبيرة الاحرام. سوم قيام در موقع گفتن تكبيرة الاحرام و قيام متصل به ركوع، يعنى ايستادن پيش از ركوع. چهارم ركوع. پنجم دو سجده (البته در نیت، زيادى تصور نمی‌شود و زيادى تكبيرة الاحرام نيز اگر از روى سهو باشد نماز را باطل نمی‌کند، هرچند احتياط مستحب آن است كه آن را اعاده كند).
به محل سجده نگاه کند بهتر است و مستحبات را تا آنجا که تطبیق می‌کند انجام دهد.
قيام يعنى ايستادن، در دو جاى نماز، واجب و ركن است: هنگام گفتن تكبيرةالاحرام و قيام قبل از ركوع كه آن را «قيام متّصل به ركوع» گويند، ولى قيام در موقع خواندن حمد و سوره و همچنين بعد از ركوع واجب است امّا ركن نيست.
منظور آن است که رکوع از حالت قیام صورت پذیرد بنابراین کسی که بعد از خواندن سوره برای کشتن حیوان گزنده‌ای (مثلاً) خم‌شده و پس‌ازآن بدون آنکه کاملاً بایستد به رکوع برود قیام متصل به رکوع را بجا نیاورده و لذا واجب است کاملاً بایستد و سپس به رکوع برود.
چنانچه نشستن روی صندلی سبب شود قیام و رکوع را به‌طورمعمول انجام دهد مقدم است اما اگر این دو را نتواند انجام دهد نشستن بر زمین به صورتی که سجده را کامل انجام دهد مقدم است.
در صورت که برخاسته و ایستاده‌اید و شک در تعداد سجده‌ها نموده‌اید به شک اعتنا نکنید هرچند قرائت را شروع نکرده باشید.
در موقع قيام نبايد بدن و پاها را حركت دهد و به طرفی خم شود يا به‌جايى تكيه كند، ولى اگر از روى ناچارى باشد مانعى ندارد.
کامل بایستد و بعد به سجده برود.
باید برگردد و به قنوت یا قیام امام برسد و نمازش صحیح است و این اضافه رکن که به خاطر تبعیت از جماعت است ضرری ندارد؛ و اگر نرسید احتیاطاً نماز ظهر را بخواند.
هرگاه در موقع قيام روى یک‌پا بايستد نمازش اشكال دارد، ولى لازم نيست سنگينى بدن را به‌طور مساوى روى هر دو پا قرار دهد.
