مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

چنانچه روش تطهير را بلد باشد و بی‌مبالات نباشد محکوم‌به طهارت است.

دست او نجس نمی‌شود، همین‌طور هر دو چیزى که می‌داند یکى از آن دو نجس شده، ولى نمی‌داند کدام نجس است ملاقات با یکى از آن دو سبب نجاست نمی‌شود.

گاهی مکلف علم به ثبوت حکم ضروری در دین اسلام دارد و می‌داند آن‌ها پیامبر آورده است، مع‌ذلک انکار می‌کند، این انکار منجر به تکذیب پیامبر صلی الله علیه و آله می‌شود و کافر است؛ ولی گاهی اعتقاد به عدم ثبوت حکم ضروری در اسلام دارد‌ و طبیعتاً معتقد است که پیامبر آن‌ها نیاورده است هرچند درواقع در دین اسلام چنین حکمی ثابت است، این شخص هرچند منکر ضروری است ولی از آنجا که پیامبر را تکذیب نکرده است کافر محسوب نمی‌شود، مثلاً در اوایل اسلام اگر از کسی از حرمت ربا سؤال می‌شد، می‌گفت: اشکال ندارد؛ گمان می‌کرد مانند معاملات دیگر است و حرام بودنش را انکار می‌کرد و می‌گفت پیامبر چنین حکمی را نیاورده است، بنابراین در اینجا چون علم نداشت انکار پیامبر محسوب نمی‌شد.‌

در ملاقی اصل بر طهارت است ولی در شبهه محصوره، احتیاط واجب است که از دو طرف شبهه اجتناب شود ولی اگر چیزی فقط با یک‌طرف از آن‌ها ملاقات کند حکم طهارت را دارد.

هرگاه دو نفر عادل، يا يك نفر، از پاك شدن چيز نجسى خبر دهند شهادت آن‌ها قبول است، همچنين اگر «ذواليد» يعنى كسى كه چيزى را در اختيار دارد بگويد پاک‌شده است، يا بدانيم مسلمانى آن را آب‌کشیده، ولى نمى‏دانيم درست آب‌کشیده يا نه پاك است.

آنچه از تقطیر مشروبات الکلى به دست می‌آید همان حکم را دارد. در این صورت پاک است.

نوشتن قرآن با مركّب نجس حرام است و اگر عمداً يا سهواً نوشته شود بايد آن را محو كنند، يا آب بكشند.

نجس نیست.

اگر برّه و بزغاله پيش از آن‌که علفخوار شود بميرد، پنیرمایه‌ای كه در شيردان آن‌هاست پاك است، ولى بيرون آن را بنا بر احتياط واجب بايد آب بكشند.

در فرض سؤال، مانعی ندارد.