تفحّص درباره ديگران جايز نيست؛ مگر این‌که مسئله به‌صورت گسترده درآيد و سبب آلودگى اجتماع شود.
اين مرحله از امربه‌معروف و نهى از منكر بلكه به‌طورکلی مرحله فيزيكى و برخورد با مجرمين بر عهده حكومت اسلامى است و افراد ديگر حق دخالت ندارند و هرگاه كسى خودسرانه اين كار را كند قصاص دارد.
مردم باید به نهى از منکر زبانى اکتفا کنند و از هرگونه برخورد فیزیکى اجتناب ورزند، ولى حکومت می‌تواند وارد این مرحله نیز بشود.
در مواردى كه منصوص است، يا تأثيرى در امربه‌معروف و نهى از منكر دارد، يا مجرم، متجاهر است، اظهار آن مانعى ندارد، در غير اين سه صورت، درملأعام انجام نگيرد.
انتقاد اگر با پيشنهاد توأم باشد، به‌یقین بهتر است؛ ولى اگر انتقادكننده نتواند پيشنهادى مطرح كند، بازهم از باب امربه‌معروف و نهى از منكر بايد وظيفه خود را انجام دهد.
هرگاه ادامه رابطه با آن‌ها مفسده داشته باشد و يا ترك آن موجب نهى از منكر آنان شود مى‌توان موقّتآ آن را ترك كرد. در غير اين دو صورت، بايد در حدّ واجب صله‌رحم كرد و درعین‌حال امربه‌معروف و نهى از منكر با زبان خوش فراموش نشود.
احتیاط واجب است که با ملایمت و نرمی آن‌ها را راهنمایی بکند و هیچ‌وقت با خشونت با آن‌ها روبرو نشود.
