وقت مخصوص و مشترك براى اشخاص فرق می‌کند مثلاً براى مسافر در مورد نماز ظهر و عصر و عشا به‌اندازه دو ركعت است و براى حاضر به‌اندازه خواندن چهار رکعت.
هرگاه براى خواندن نماز جماعت به مسجد رود و ببيند نماز جماعت تمام‌شده، ولى صف‌ها هنوز به هم نخورده احتياط واجب آن است كه براى نماز خود اذان و اقامه نگويد، به‌شرط اينكه براى جماعت اذان و اقامه گفته‌شده باشد.
اذان و اقامه در غیر نمازهای یومیه بدعت و حرام است.
خلاف احتیاط است.
این کار جایز نیست.
بدعت آن است که به‌قصد جزئیات اذان بگویند و اگر به این قصد نباشد بدعت نیست و اشکالى ندارد و شیعیان به این قصد نمی‌گویند؛ و اگر قصد جزئیات شود کار خلاف شده‌اما اذان و اقامه باطل نمی‌شود.
از ابتدای وقت فضیلت نماز عصر تا غروب آفتاب عصر گفته می‌شود.
شهادت رابعه نه در اذان و اقامه جایز است و نه در نماز و موجب بطلان نماز می‌گردد و علاوه بر عدم مشروعیت زیان‌های فراوانى براى عالم تشیّع دارد. ابراز علاقه به آن بزرگوار راه‌های بسیار بهترى دارد.
آنچه از روایات و تاریخ استفاده می‌شود این است که اذان به‌صورت انفرادى بوده است، چنانچه همین سنّت رعایت شود و دیگران آهسته به‌قصد حکایت آن را تکرار کنند، اقرب به احتیاط است.
این کار جایز نیست؛ باید به‌وسیله‌ی دیگری آن‌ها را باخبر سازند.
ما معتقد به اذان اعلام نیستیم و در فرض سؤال که اذان زنده است چنانچه امام جماعت تمامی جملات اذان را بشنود، کافی است.
اقامه 17 جمله است به‌این‌ترتیب كه همه‌چیزش مانند اذان است جز اینکه در اوّل آن فقط دومرتبه «الله‌اکبر» مىگويند و در آخر آن یک‌مرتبه «لا اله الا الله» ولى بعد از گفتن «حَىَّ عَلَى خَيْرِ الْعَمَلِ»، دومرتبه «قَدْ قامَتِ الصَّلاةُ» (يعنى نماز برپا شد) اضافه می‌شود.
