وقت مخصوص و مشترك براى اشخاص فرق می‌کند مثلاً براى مسافر در مورد نماز ظهر و عصر و عشا به‌اندازه دو ركعت است و براى حاضر به‌اندازه خواندن چهار رکعت.
در مورد روزه مناطقي که روز يا شب آن‌ها خارج از متعارف است (مثلاً بيش از 18 ساعت) بايد روز خود را مطابق مناطق معتدله در آن زمان بجا بياورد مثلاً همان زمان را در تهران يا قاهره در نظر بگيرد که طول شب و روز چقدر است زيرا آن مناطق طلوع و غروب و نصف‌النهار دارند سپس با افق خود آن را تطبيق کند و به تعبير ديگر اگر در آن فصل از سال در منطقه معتدله موردنظر، طول روز 14 ساعت است، آن‌ها هم 14 ساعت روزه می‌گیرند به اين معنا که از طلوع فجر آنجا شروع می‌کند و 14 ساعت روزه می‌گیرد و در زمستان که روزهاي منطقه معتدله موردنظر مثلاً 12 ساعت است، بايد از طلوع فجر آنجا شروع کند و 12 ساعت روزه بگيرد (مطابق مثال بالا). البته اگر شخصي توانايي روزه گرفتن تمام‌روز (مثلاً 18 يا 20 ساعت) را در مناطق غير معتدل دارد بايد مطابق افق همان منطقه غیر معتدل روزه بگيرد؛ و اما در مورد نماز درجاهایی که روز زياد کوتاه نيست، مطابق طلوع و غروب و ظهر آن محل بجا آورد و اگر طول روز زياد کوتاه باشد، مطابق آنچه در روزه نوشتيم عمل می‌کند.
وقتی‌که خورشید در افق پنهان می‌شود، وقت نماز مغرب و عشاء داخل می‌شود و میتوان نماز مغرب را خواند و تا نیمه‌شب ادامه دارد، البته احتياط مستحب آن است كه تا سرخى طرف مشرق كه بعد از غروب آفتاب پيدا می‌شود از بالاى سر بگذرد و به‌طرف مغرب برگردد، صبر نمایند.
اگر بعد از نماز شک نماید، نماز او صحيح است، به‌شرط آنكه هنگام شروع نماز غافل از وقت نباشد، اما اگر در بين نماز شك كند، نماز او باطل است و بايد پس از دخول وقت اعاده كند.
نماز را باید به نیت ما فی الذمه بخواند.
لازم است نماز صبح از هنگام قوى‌تر شدن روشنايى خوانده شود.
بر اساس اوقات جایی که از آن پرواز کرده است عمل کند.
فجر صادق سپيده صبح است كه در افق پهن می‌شود.
كسى كه مسائل نماز يا شکيات و سهويّات را نمىداند و احتمال مىدهد در نمازش پيش آيد بايد براى يادگرفتن این‌ها نماز را از اوّل وقت تأخير بيندازد، ولى اگر اطمينان دارد كه می‌تواند نماز را به‌طور كامل تمام كند جايز است در اوّل وقت مشغول نماز شود.
مغرب موقعى است كه قرص آفتاب در افق پنهان شود.
