مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

درصورتی‌که امام جماعت را عادل می‌داند اقتدا به او اشکالى ندارد، ولى درهرحال باید از گناه خود توبه کند و اگر مشکل خاصی ایجاد نمی‌شود از او حلالیت بطلبد.

اقتدا کردن به او مانعی ندارد.

اگر مأموم بعد از نماز بفهمد كه امام عادل نبوده و يا خدای‌نکرده كافر بوده است يا نمازش باطل بوده، نماز مأموم صحيح است.

كسى كه سابقاً عادل بوده هرگاه شك شود كه بر عدالت باقی‌مانده‏ است يا نه بايد گفت عادل است، مگر اين‏كه يقين به خلاف پيدا شود.

درصورتی‌که ناچار باشد مانعی ندارد.

در صورت فراموشی، نماز صحیح است.

ادامه‌ی نماز را به‌صورت فرادا بخواند.

چنانچه اطمینان به عدالت او داشته باشند کافى است.

اشکال دارد.

تفاوت این دو روشن است؛ در نماز جماعت عدالت امام شرط است و در فرض سؤال امام به فتوای مرجعش کار خلافی انجام نداده است و عدالت او باقی است. ولی در مورد نماز قصر و اتمام، کسی که به عقیده مأموم نماز را برخلاف وظیفه می‌خواند نمازش باطل است هرچند شرعاً گناهی نکرده است.

در عدالت امام جماعت ملاك حليّت و حرمت عمل نزد خود اوست نه مأموم، يعنى عدالت امام جماعت به اين صورت براى ديگران احراز می‌شود كه از او گناه كبيره يا اصرار بر گناه صغیرهای كه حرمت آن نزد خود امام جماعت ثابت است ديده نشود. جهل امام جماعت به حرمت يك عمل، عذر براى او محسوب شده و او در ظاهر گناه نكرده است.

در فرض سؤال، اشکالی ندارد و چنانچه شرایط امامت را دارد برای نماز بعدی امام شود.