مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

نمازهای او صحیح است ولی بعداً مراعات نماید.

ظاهراً موجب سلب عدالت نمی‌شود ولی لازم است برای همه مخصوصاً اهل علم این مسائل را رعایت کنند.

عدالت يك حالت خداترسى باطنى است كه انسان را از انجام گناه كبيره و تكرار گناه صغيره بازمی‌دارد و همين اندازه كه با كسى معاشرت داشته باشيم و گناهى از او نبينيم نشانه وجود عدالت است و اين را حسن ظاهر كه حاكى از ملكه باطن است مى‏گويند.

در عدالت امام جماعت ملاك حليّت و حرمت عمل نزد خود اوست نه مأموم، يعنى عدالت امام جماعت به اين صورت براى ديگران احراز می‌شود كه از او گناه كبيره يا اصرار بر گناه صغیرهای كه حرمت آن نزد خود امام جماعت ثابت است ديده نشود. جهل امام جماعت به حرمت يك عمل، عذر براى او محسوب شده و او در ظاهر گناه نكرده است.

تفاوت این دو روشن است؛ در نماز جماعت عدالت امام شرط است و در فرض سؤال امام به فتوای مرجعش کار خلافی انجام نداده است و عدالت او باقی است. ولی در مورد نماز قصر و اتمام، کسی که به عقیده مأموم نماز را برخلاف وظیفه می‌خواند نمازش باطل است هرچند شرعاً گناهی نکرده است.

كسى كه سابقاً عادل بوده هرگاه شك شود كه بر عدالت باقی‌مانده‏ است يا نه بايد گفت عادل است، مگر اين‏كه يقين به خلاف پيدا شود.

در فرض سؤال، اشکالی ندارد و چنانچه شرایط امامت را دارد برای نماز بعدی امام شود.

خود او می‌تواند به‌قصد رجاء (یعنی به امید رسیدن به ثواب) نیت جماعت کند و نماز او و کسانی که به او اقتدا کرده‌اند و او را عادل می‌دانند صحیح است و لزومى ندارد چیزى به مردم بگوید.

درصورتی‌که عدالت او را احراز کنید می‌توانید به او اقتدا کنید.

طلبه نیز به غیر طلبه اولویت دارد.

درصورتی‌که خلاف شرعی انجام داده است اقتدا به وی جایز نیست مگر توبه کرده و عدالت وی احراز شود البته اگر پدر وی را بی‌جهت عاق کرده باشد عدالت او سلب نمی‌شود.

ادامه‌ی نماز را به‌صورت فرادا بخواند.