جامع المسائل، مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

كسى كه به دنبال گمشده‌ای می‌رود و نمی‌داند چه مقدار بايد برود تا مقصود خود را پيدا كند، بايد نماز را تمام بخواند، ولى در برگشتن چنانچه تا وطن يا محل اقامتش هشت فرسخ يا بيشتر باشد نماز او شكسته است.

كسى كه قصد هشت فرسخ دارد بايد نمازش را شكسته بخواند، هرچند هرروز مقدار كمى راه برود ولى به‌اندازه‌ای باشد كه به او مسافر گويند.

اگر از اوّل بخواهد به محلی كه كمتر از هشت فرسخ است برود و در وسط راه يا پس از رسيدن به آن مقصد قصد كند مسافرت خود را ادامه دهد به‌طوری‌که مجموع مسافرت او هشت فرسخ باشد، چون از اوّل قصد نداشته بايد نماز را تمام بخواند، ولى اگر در اثنا، يا پس از رسيدن به مقصد قصد كند ازآنجا هشت فرسخ يا بيشتر برود، نماز او شكسته است.

درصورتی‌که قصد رفتن به مسافت نداشته‌اند نماز و روزه آن‌ها کامل است مشروط بر اینکه برگشتن آن‌ها به‌اندازه مسافت نباشد یا قبل از ظهر بازگردند.

در فرض سؤال، این کار گشت زنی است و مسافر محسوب نمی‌شود.

كسى كه شغلش مسافرت نيست، ولى در شهر يا روستایى جنسى دارد كه براى حمل آن مسافرت‌های پی‌درپی می‌کند بايد نماز را شكسته بخواند، مگر اینکه کثرت سفر را داشته باشد.

كسى كه اختيارش در سفر با ديگرى است مانند پسرى كه با پدر خود مسافرت مى‏كند، چنانچه بداند سفر پدرش هشت فرسخ است بايد نماز را شكسته بخواند، حتّى اگر كسى را به‌اجبار به‌جايى می‌برند (مانند زندانى) و بداند مسافت او هشت فرسخ يا بيشتر است همين حكم را دارد، مگر اين‏كه احتمال عقلايى بدهد كه پيش از رسيدن به چهار فرسخ از آن‌ها جدا می‌شود و برمی‌گردد.

نماز او کامل است زیرا نیت مسافرت نداشته است.

مسافت آسمانی و زمینی برای نماز شکسته تفاوتی نمی‌کند.