مرکز پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی

تا زماني که زندگي مستمر را در آنجا شروع نکرده، نماز او شکسته است و روزه ندارد مگر اینکه شامل يکي از موارد ذیل شود که در اين صورت نماز و روزه‌اش کامل است: 1 بخواهد ده روز يا بيشتر در آنجا بماند. 2 چهار ماه در سال (هرچند به‌صورت پراکنده) در آنجا بماند (بدون نياز به‌قصد ده روز) 3 هفته‌ای سه روز (در مدت‌زمان دو ماه يا بيشتر) به آنجا رفت‌وآمد کند يا بماند.

در مورد وطن جدید، چون سابقه سكونت نداشته است ولى در مورد وطن سابق، چون در اين شهر زندگى می‌کرده و وطنش بوده است، لذا ازنظر عرف هنوز اعراض نكرده است و در اين محل زندگى می‌کند.

كسى كه از وطنش صرف نظر كرده و مى‏ خواهد وطن ديگرى براى خود انتخاب كند بايد در مسافرت نماز را شكسته بخواند، مگر آن‏كه سفرش طولانى شود و جزء افراد خانه بدوش حساب شود.

هرگاه انسان در محلّى زندگى مى ‏كرده و وطن او بوده، چنانچه از آنجا اعراض كند، يعنى ديگر قصد نداشته باشد در آنجا زندگى كند، هر چند گاهى به عنوان مسافرت و ديدار بستگان و دوستان به آنجا برود، نمازش در آنجا شكسته است، خواه در آنجا ملكى داشته باشد يا نه و خواه اقوام و بستگانش در آنجا زندگى كنند يا نكنند، مگر اين‏كه قصد كند در آنجا ده روز بماند یا در سال، سه چهار ماه در آنجا اقامت داشته باشد. همچنين اگر انسان غير از وطن اصلى خود جاى ديگرى را براى زندگى انتخاب كند و شش ماه يا كمتر و بيشتر در آنجا بماند بعد، از آنجا اعراض نمايد نمازش در آنجا شكسته است، خواه ملكى در آنجا داشته باشد يا نه.

هرگاه قصد اقامت ده روز در آن محل کرده نماز و روزه او تمام است و هرگاه لااقل هفته‌ای سه روز به مدت حداقل دو ماه، رفت‌وآمد می‌کند باز نماز و روزه او تمام است و اگر در محلي يک سال يا بيشتر بماند يا در مدت حداقل دو ماه و کمتر از دو سال، حداقل سه روز در هفته در جايي بماند در آن محل نيز نماز و روزه تمام است.

اگر انسان بدون قصد ماندن مستمر و بدون قصد رفتن درجایی، آن‌قدر بماند که مردم او را اهل آنجا بدانند، حکم وطن او را پیدا می‌کند.

اعراض آن است كه مثلاً زندگى ‏اش را از «يزد» به «قم» آورده و گاهى در حدود 5 روز يا 10 روز و امثال آن، رفت و آمد دارد يا مثلاً سالى يك ماه در شهرش مى ‏ماند ولى زمانى كه از او مى‏ پرسند قصد دارى در اين مكان زندگى مستمر داشته باشى مى‏ گويد: «نه قصد زندگى ندارم» ولى قطع رابطه هم نمى ‏كند، اين اعراض است، اعراض از زندگى مستمر.

این گونه نیت کردن کفایت نمی کند و هرگاه قصد نداشته باشید به وطن اصلی برای اقامت مستمر در آینده نزدیک برگردید اعراض محسوب می شود.

اگر محل خدمت حکم وطن آن‌ها را داشته باشد و در آن محل سکونت می‌کنند نمازشان در آنجا کامل است و نيازي به‌قصد ده روز ندارند و اگر در دوران خدمت، کثير السفر بوده و حداقل ده روز فاصله‌ایجادشده، در سفر اول نماز و روزه شکسته است ولي در سفرهاي آينده درصورتی‌که ازنظر عرف، ادامه سفرهاي قبلي باشد حکم کثير السفر را دارند.

حکم وطن را دارد. چنانچه فردی به مقدار 6 یا 8 یا 12 ساعت در محل کار حضورداشته باشد آنجا حکم وطن برای او دارد (ولی 3 یا 4 ساعت حضور حکم وطن ندارد).

هرگاه قصد بازگشت به وطن سابق را جهت سكونت مستمر داشته باشد نماز کامل و روزه صحیح است، ولى اگر عملا مدّت طولانى گذشته (مثلا پنج سال) و هنوز بازنگشته، اعراض عملى حاصل شده، و نماز و روزه اش در آنجا شكسته است. البته چنانچه سالی سه الی چهار ماه، هر چند به صورت پراکنده در آنجا سکونت داشته باشد، نماز کامل و روزه نیز صحیح می باشد.

در مورد وطن جدید، چون سابقه سكونت نداشته است ولى در مورد وطن سابق، چون در اين شهر زندگى مى‏ كرده و وطنش بوده است، لذا از نظر عرف هنوز اعراض نكرده است و در اين محل زندگى مى‏ كند.